Honeymoon, kokosnootolie en de massage school

Daar lig ik dan! Op het luchtbed in onze private pool te zonnebaden. “Co Stompe aka the lucifer has arrived!”. Maar nu ben ik het zelf. Mijn hoofd rood en de rest (nog) wat witjes. Maar de strijd is gestart. Vanochtend heb ik mijn ochtendwandeling weer gemaakt en heb bij de 7-eleven op de boulevard het geheime middel gehaald: kokosnoot olie. Kijken of het werkt.

Zo gaan de dagen hier – in ons rustige resort op 1 km van het strand. We staan op en dan komen de dames het ontbijt brengen. Daarna gaat Liisa zwemmen en loop ik de heuvel af naar de winkel om wat versnaperingen te halen. Rawai ontwaakt in de zo kenmerkende boeddhistische rust. Kleine winkeltjes worden geopend net als massage salons en huiskamer restaurantjes. Het personeel zit vaak rustig voor de zaak rond te kijken. Want het is hier nog altijd “het einde van het laagseizoen’ zoals dat zo mooi heet.

Na 15 minuten lopen kom ik aan op de grote boulevard waar het verkeer voorbij raast; auto’s, scooters, tuctuc’s en zelfs rijdende kookeilanden op het zijspan van een brommer gebouwd. Ik loop zelf op het randje van de weg, bij gebrek aan een trottoir. Onveilig voelt het niet want auto’s houden afstand, maar het is wel goed opletten wat er voor en achter je gebeurt.

In de 7 eleven neem ik de tijd; want...afkoelen is een noodzaak. De gevoelstemperatuur ligt rond de 40 graden. Het voelt aan als een sauna in opwarming. Ik loop tussen de schappen door en neem producten zoals broodjes, koffie, zonnebrand en fisherman’s friends mee.

In het restort is het – weer – even een drukte van jewelste. Want...”de chinezen”checken uit. Wij begrijpen er niks van. Er zijn 30 villa’s. In de laatste zitten wij, de andere 29 zijn per dag aan De Chinezen verhuurd. Ze komen aan, krijg een rondleiding in de beddenwinkel van de receptie en blijkbaar slapen ze ook nog hier op het park. Maar daar merken we niks van, ze checken in, uit; kopen misschien een bed en dan zijn ze weer weg. Het personeel heeft daarom alle tijd voor ons. Willen we naar Rawai beach? Een telefoontje is voldoende; dan komt de toyota pick up voorrijden en springen we achterin. Binnen 5 minuten geregeld. Willen we verder weg, bijvoorbeeld naar Phuket of Patong? Dan is het “we call Ali for you”. Ali is er dan binnen 10 minuten. Zo dat is nog eens een makkelijke honey moon.

Ali is nogal een “commerciele jongen” die blijkbaar wel aanvoelt wat voor passagiers er achterin zijn ruime bolide zitten. Op weg naar Phuket liet hij voor Liisa wat shopping centres zien en ja daar komt ie: voor mij kwamen we op weg naar Patong voorbij de shooting range... Ineens zien we plaatsen waar toeristenfolders helemaal niet over schrijven!

En zo lig ik hier op het luchtbed terwijl Liisa in het Fins over “het verdwenen boyband mysterie” aan het lezen is. Tijd om wat te gaan doen nu, na ons ochtendzonnetje.

Dat is dus snel te regelen en even later zitten we in de taxi naar Phuket om daar wat souvenirs te gaan halen. Na een half uur rijden over verdraaid goede wegen komen we aan in één van de buitenwijken. Een groot winkelcentrum met bekende merken als H&M, M&S en uiteraard alle fast food ketens. Maar ook de couleur locale is behouden gebleven: de bovenste verdieping is gereserveerd voor spa’s en onderin is de aziatische food market. En daar eten we want wat hadden we elkaar ook alweer beloofd: geen fast food op vakantie! Een verstandige keuze ook nu weer, al zie ik bij de chicken cashew nuts een stukje chili aan voor paprika. Dat wordt dus: afkoelen met witte rijst. Mijn middag dip is meteen verdwenen, nu sta ik in vuur en vlam.

Na wat souvenirs en DVD’s gekocht te hebben, resteert nog een uurtje. We belanden in de massage school. Voor 8 euro de voet en beenmassage in het praktijklokaal. Dat het om studenten gaat, maakt niks uit. De spieren worden weer los gemasseerd en in een relaxfauteuil sluiten wij de ogen. Daarna is het 16:00 en staat de onvermijdelijke Ali weer te wachten. Uiteraard wil hij onze plannen voor morgen weten, want één ritje is al snel 300 baht (8 euro) toevallig ook het Thaise minimum loon.

Maar voor vandaag hebben wij gaan plannen meer, wij gaan rustig terug naar onze ‘modern Thai Villa” en daar wat relaxen. In de zon, op de verande of aan het zwembad.

Uiteraard met kokosnoot olie ingesmeerd.

In Qatar, de smog van Singapore en "de slaapwandeling"

Qatar 30 oktober 2015, één uur in de morgen: daar zitten we dan. Na 6 uur en 50 minuten even heerlijk in de woestijn, lekker overdekt in Doha midden op het vliegveld. Even de benen strekken, een kop Arabische thee drinken: we zijn al op de helft; op weg naar onze eindbestemming voor vandaag: Singapore.

Nog even wachten en we kunnen weer het vliegtuig in.

Maar dan komt een steward het slechte nieuws brengen: iedereen mag naar het restaurant en om 03:00 volgt er “meer info”. Verder worden er geen mededelingen gedaan. Twee uur wachten in een kantine achtige lounge. En dan? Ja...wat dan?

Tijd om na te denken: wat weet ik eigenlijk over Qatar: nou om eerlijk te zijn: bijna niks. Qatar Airlines is sponsor van een club in de Premier League en ja...de staat ligt in het Midden Oosten. Ongetwijfeld eigendom van een of andere oliesjeik. De thee is in ieder geval verkwikkend en met vertraging hebbende passagiers weten ze ook wel van wanten. De obers van het restaurants wijzen ons vriendelijk op onze “rechten”; we mogen wat bestellen als “refreshment”. Dat kan een drankje zijn of misschien wel parfum of deo maar in dit geval: een volledige maaltijd om het wachten wat aangenamer te maken.

We krijgen er een prima maaltijd en de tijd gaat eigenlijk vrij snel voorbij. Het “mankement” is om 03:00 verholpen en mogen weer plaatsnemen in de dreamliner op weg naar Singapore. Het viel wel mee...

Ik kom de tijd prima door met een mix aan films, documentaires en af en toe een drankje of maaltijd. Maar 2 uur voor de landing slaat – boven India – de verveling wel toe. Door de vertraging is het boek over Don Leo Beenhakker al eerder uitgelezen dan verwacht. Ook de TV kan me niet meer bekoren. Zelfs in de Al Pacino selectie heb ik geen zin meer. Een korte country show over Steve Earle lukt nog net, maar daarna wil ik alleen nog maar slapen. Met Chopin als achtergrondmuziek slaap ik een onrustig uurtje en dan gaat het snel...onder de wolken door, het bijna geheel in smog gehulde Singapore in zicht, svp plaatsnemen voor de landing.

We zijn er en nu nog door de douane heen. Maar eerst nog de terminal in. Een ploeg bestaande uit 4 medici staat klaar om “verdachte” personen met mogelijke ziektes zoals ebola te evacueren. Het menselijke oog doet de observatie, maar als ik kijk naar de 2 zusters die achter dokter staan, zie ik meer: op een beeldscherm zijn we eerder al gescreend. Alles voor een gezonde maatschappij hier in Singapore.

In de hal krijgen we een volgende vertraging voor onze kiezen en wel een uit onverwachte hoek: gebrek aan taxis! Er zijn nog zo’n 200 wachtenden voor ons, en gemiddeld komt er per 5 minuten één taxi voorbij. De tijd tikt voort en na 33 uur reizen ben je wel klaar met in de rij staan. Maar na een uur zijn we aan de beurt en bereiken we ons Ibis hotel. Hier krijg ik zowaar een opleving en ’s avonds lopen Liisa en ik nog even over de Chinese markt.

Na 4 jaar afwezigheid ben ik weer terug in Azie en meteen zijn de dingen weer herkenbaar: de geur van het voedsel en bevolking, de chaos op de lokale markten en het geluid van slurpen van de noodle soep op de markt. Maar het is ons nu wat te druk om hier wat te eten. In het hotel nuttigen we een heerlijke Indonesische maaltijd. De hoeveelste vandaag eigenlijk? We zijn de tel kwijt.

De volgende dag op tijd eruit voor het ontbijt. Het licht brandt op de badkamer en dat kan maar één ding betekenen: ik heb weer eens geslaapwandeld! En inderdaad....vaag kan ik me herinneren ’s nachts op zoek te zijn geweest naar de badkamer. En uiteindelijk ook gevonden. Gelukkig heeft deze kamer – op de dertiende verdieping! – geen balkon met een geopende toegangsdeur. Diep geslapen heb ik zeker...

Na het ontbijt nemen we een taxi naar de luchthaven voor onze laatste vlucht richting de eindbestemming: Rawai op Phuket Eiland.

Nog 2 uur vliegen en dan zijn we er.

Als Lawrence of Arabia in Tunisia...

Het is 22:00 op 10 mei 2014 en zojuist zijn we geland in Tunesie voor een weekje vakantie in resort Diar Lemdina Hammamet. Een man grijpt het handvat van mijn koffer heel brutaal en zegt dan “Arke fly”. Ja...dat dacht ik dus niet! Met een ferme beweging heb ik mijn koffer weer vast. Zo proberen de kruiers hier dus aan de fooien te komen. Pure overrompeling.

We zijn er snel aan gewend: de marktverkopers (russia? Davei!), vage lieden die op straat aan spreken (“I am waiter in your hotel”) of de rozenverkoper (“you made photo, now pay”). Gewoon de aloude truc om een grote zonnebril op te zetten en alles te negeren wordt gebruikt.

Een half uur later zitten we in de Corendon Bus op de snelweg. Van het landschap is weinig te zien, bijna geen verlichting. Ik zie alleen wat gras en lage begroeiing in de berm. Af en toe halen oude pick ups met gestapelde kratten ons in. In de dorpjes staan witte huisjes met veel boogwerk en blauwe luiken. Mannen drinken er een glasje op terrasmeubilair. Dit is Noord Afrika met de onmiskenbaar Arabische invloeden in taal en gewoonten: . als Lawrence of Arabia in moderne tijden in Tunesia.

De eerste twee dagen brengen we vooral in het resort door. Ons appartement zit in het thema park. De hele dag kijken we naar de marktkooplui, ze verkopen bijna niks...maar doen zoveel moeite om iets te verkopen. We zien ook hoe ze uitbetaald worden aan het einde van de dag: 10 dinar (5 euro) voor een werkdag van tien-tot-tien, zeven dagen per week.

Zo rusten we langzaam uit, ontbijt in het restaurant. Naar het zwembad, wat lezen in zwoele Tunesische zon. Middageten: opnieuw naar het restaurant. Dan naar de boulevard, op naar het strand. Of even naar de fitness. Vervolgens: diner...wéér naar het restaurant, allemaal all in. Dan wifi checken in de lobby tezamen met de zakelijke en toeristische gasten uit de Westerse wereld. Glaasje Tunesische Macon wijn erbij. Bourgondiers zijn we. Vervolgens op naar de kamer met een ouderwets boek in de hand. Een enkele keer gaan we naar de miss Hammamet verkiezing. Een geniaal schouwspel waarbij je je keuze kan maken door in de rij achter je favoriete dame te gaan staan. Zo simpel maar vermakelijk. Het doet terugdenken aan lang vervlogen tijden op een standaard Franse Municipal Camping. Toen wifi nog niet bestond.

Dan....laten we ons verleiden tot het spelen van een spelletje bingo. We zijn er toch al. In 3 talen leest de bebrilde Fellini look-a-like de getallen voor. En passant leren we ook nog Arabisch: bingo is namelijk asjeasjeasje (?).

Dinsdag 13 mei: tijd om Hammamet tijdelijk te verlaten: met onze gids Mohammed Ali (zo heten er meer...) gaan we vandaag op weg naar Tunis, de grote hoofdstad op 60 kilometer van Hammamet. Hij entertaint ons volop met allerlei weetjes over Tunesie, een land waarvan wij bijna niets weten. Eerst passeren we de wijnboerderij van de familie Jalabert. Zou Jaja hier met zijn groene tour de france tricot aan, wijn aan het proeven zijn? Vervolgens rijden we door de Siciliaanse wijk van Tunis. Claudia Cardinale is hier geboren. Dan: temidden van de prikkeldraad van de Jasmijnrevolutie uit 2011 op naar de Medina. Het is intussen al 33 graden, een broeierige dag. De medina biedt met de smalle straatjes verkoeling. Maar de verkopers zijn ronduit vervelend. Ze springen voor je, pakken je schouder of roepen teksten als be polite, stop and only watch.

Het is slingeren door de smalle straatjes op weg naar de moskee. De één biedt tapijten aan, de ander trommels en ze noemen me allemaal chef alsof ik uit Frankrijk kom. We besluiten op het terras te gaan zitten bij de poort. Even een koffie. Heerlijk.

Na een bezoek aan het mozaiek museum bezoeken we Carthago. Mohammed leidt ons door de ruines van de thermen in een stad die ik alleen van Sid Meyer’s Civilization ken. Vervolgens nog even naar Sidi Bou Bou. Hier is – behalve de wit blauwe huisjes – vrij weinig te zien. Terug naar Tunis en dan Hammamet terug naar het resort. Ik spreek met Mohammed Ali af op de vogeltjesmarkt in Antwerpen als hij weer terug in Belgie is. Gaan we doen J.

Daarna weer wat dagen op het resort. We brengen een bezoekje aan Carthago land. De attracties staan veelal stil, de aardbeien smoothy is echter top! Morgen weer terug dus.

Aan het zwembad luister ik naar de gesprekken. Over het weer, de drank, de excursies en niet te vergeten het eten. Ja voor een buffetrestaurant is het zeker niet verkeerd. Iedere dag zit ik aan de lokale versnaperingen zoals aardbeiden, sinaasappels, olijven en lamsvlees. De prijs kwaliteit verhouding is prima.

Vrijdag herhalen we dit met een bezoek aan de medina van Hammamet en Nabeul. We gaan namelijk naar de kamelenmarkt. Alleen worden er geen kamelen meer verkocht, wel handtasjes, schoenen, Tunesische schildjes, kamelenknuffels en verder uiteraard sigaretten en couscous. In een pottenbakkerij kopen we ook wat: kandelaars en niet te vergeten de magneet voor op de koelkast.

’s Avonds is onze laatste avond. We hebben nog één voucher voor een volgende gratis activiteit. Het wordt de 1001 nachten dinnershow. De sfeer bij ons aan tafel is “om op film vast te leggen”. Tegenover zit een Russisch koppel. Het lijkt wel alsof ze ruzie hebben, ze willen ook niet op de foto van het themapark. Naast ons zit een wat ouder Deens stel. Die lijken wel wat toegankelijker, maar blijken weinig Engels te spreken. En links van ons zit een Engels jong stel. Ah leuk, mensen van onze leeftijd. Helaas vrouwlief draait zich resoluut weg van ons. En nog tijdens de show zijn deze twee vertrokken. Helaas, geen conversaties vanavond!

Maar de show maakt veel goed. Buikdanseressen en andere showelementen wisselen elkaar snel af. Tijdens de uitvoering wordt er zelfs in de zaal gedanst. Het eten is typisch Tunesisch.

Het is de laatste avond. Volgende dag vliegen we terug, na middernacht op Schiphol bij de bagageband.

Als Giel Beelen de Guano Apes draait met open your eyes zijn we thuis na 8 dagen Tunesie. We drinken slaapthee. Het is 04:30 ondertussen. Bedtijd. Buiten fluiten de vogels al.

Revolvers, Dennie’s Wigwam & Happy Days en ander US verhalen

Ons El dorado: Las Vegas!
We hebben er 11 uur vliegen opzitten als we de douane door zijn: we zijn in Las Vegas, Nevada! Voor ons het nu avond, hier is de dag net begonnen. Onze tourguide van ATI staat al klaar om ons een korte tour te geven samen met de 16 andere passagiers. Here we go tourists: Vegas loves you!
We beginnen bij het bekende bord dat ooit midden in de woestijn stond, maar nu op de rand. Hier gaan we op de foto. Daarna snel de stad in met 130.000 hotel kamers en een eigen universiteit, gespecialiseerd in de CSI Las Vegas.
Na het rondje langs de bekende hotels – morgen komen we terug – brengen we een bezoekje aan oud Las Vegas downtown waar we de Golden Nugget ingaan: casino binnen, dan de lobby, dan nog een casino, en buiten bij het zwembad weer een casino met de hula girls voor de moderne goudzoeker in het El Dorado genaamd Las Vegas.
Hierna worden we naar ons hotel gebracht: Circus Circus waar we in een van de vele vleugels gaan resideren. We proberen maximaal 1 minuut op bed te liggen en dat lukt...want we hebben honger. Snel naar het buffet. Voor 18 dollar gaan we aan onze eerste Amerikaanse maaltijd starten temidden van de vele Aziatische toeristen die zich verdringen in de Chinese hoek bij de loempia’s. Wij houden het bij een mix van diverse gerechten. En waarempel na 2 bescheiden bordjes zitten we vol: is dit een trucje van het casino om ons zo snel mogelijk terug bij de slot machines te hebben?
We lopen een stukje en langzaam wordt het donker, duizeligheid slaat toe doordat onze dag al 22 uur duurt...terug in het hotel snel nog even een korte voetmassage en dan naar bed om 19:00 Amerikaanse tijd. 11 uur later worden we uitgeslapen wakker om vandaag rijk te worden? To be continued...

Worden we rijk in Vegas?
Het is vandaag nine eleven. Maar daar merk ik in Vegas weinig van: een vlag hangt halfstok, dat is het dan...24 uur lang gokken gaat gewoon door. Een dag als alle andere.
Het is 06:00 en ik heb lang genoeg geslapen; Liisa ook. We staan op en gaat naar het uitgebreide buffet waar hordes toeristen zich om hun keuken verdringen. Ik houd het bescheiden met de bacon and eggs waarna we ons klaar maken om te gaan shoppen en casino’s te bezoeken. Maar...we kunnen de uitgang naar de Strip niet vinden. Een doolhof aan roulettes, speeltafels en gokkasten belemmert ons de doorgang. Er is vanalles te zien: veel lege plaatsen, gokverslaafden, bejaarden die hun pensioen zitten te vergokken en in de hoek een man die zojuist $ 12.000 heeft gewonnen. Hij heeft geen kick...misschien al meer dan 12k verspeeld?
Buiten nemen we de deuce. Voor 8 dollar per persoon kunnen we 24 uur reizen. Zeker nu de strip inmiddels 12 mijl is, is dat een noodzakelijke investering. Dan wordt onze bus stilgehouden en komt er een politie man in. Hij wenst ons een nice day in Vegas en we mogen weer verder...Een bushalte verderop wordt een man in de boeien geslagen, is dat misschien Danny Ocean?
De hele dag zijn we buiten. Het weer dat voor overstromingen in Colorado zorgt, raakt net niet Las Vegas. Alleen ’s avonds zal het even regenen in de woestijn.
Ons schema bestaat uit shoppen, shoppen en nogmaals (outlet) shopping. Zo lopen we van winkelcentrum naar mall en kijken tussendoor de shows bij de hotels. In het overdadig luxueuze Bellagio zien we de fontijnenshow. Even verderop zien we de regenwoud imitatie storm en uiteraard alle levensgrote decors. Om ons heen is erg veel te zien. Een man strompelt het casino uit, zet zijn cowboyhoed recht en kijkt wel heel somber. Heel zijn fortuin verspeeld? Het zou zo maar waar kunnen zijn...
De tijd vliegt voorbij en na de 2^e fontijnenshow (nu ’s avonds) bij de Bellagio gaan we terug naar Circus Circus. Tijd voor een volgend buffet.
En dan is het zo ver: gokken! Ik heb zelf echt niks met casino’s maar het hoort erbij. In een geparfumeerde gestoffeerde (je mag gewoon roken) hoek gaan we zitten: naast ons zit een man in marine uniform en tegenover ons één van de vele retired people. Voor 10 dollar spelen we op de slot machine. Je kan echter de rijen niet vast zetten. Dus iedere keer begin je weer op 0. Is dit het nou? Af en toe winnen we $ 0,50. Daar kun je dus één beurt extra voor spelen. Binnen 2 minuten zijn we klaar. Letterlijk klaar. We gaan eens even verder kijken.
Na deze minimale kansloterij beproeven we ons geluk op de 2^e etage. Dit spreekt ons meer aan: het is een ouderwetse kermis met blikgooien, kamelenrace en het bulldozeren. Er is echter niemand bezig en we kunnen uit 6 bulldozers kiezen. Het eerste kwartje is meteen raak: de bonnen stromen uit het apparaat! Dit is onze kans: we spelen door en binnen 5 minuten hebben we 100 bonnen a 100 punten: dit moet ongeveer $ 25 dollar zijn! Snel inwisselen voor meer quarters, dan kunnen we weer verder. Maar we blijken op de kinderkermis beland te zijn: we kunnen alleen een knuffeltje en een paar snoepjes uitzoeken voor 100 punten. Dat doen we dan maar.
We eindigen de dag met een show in Circus Circus aangezien David Copperfield op vakantie is, wordt het letterlijk een circusshow: een dame doet wat acrobatische salto’s op 5 meter hoogte. Het is een vorm van ouderwets volkvermaak, maar wel puur vermaak. We houden onze adem in als we haar zien bewegen, salto naar salto, ja dit is letterlijk op het puntje van de stoel zitten...
Zo eindigt onze lange dag in de woestijn van Nevada. Morgen treedt Carlos Santana op, en ook Rod Stewart schijnt in town te zijn. Maar dan zijn wij alweer onderweg naar mormenenland Utah.

In Utah: mormenen, hoodoos en Western nostalgie
Vandaag gaat de reis verder richting de westkust met een kleine lus richting het noorden: we zijn namelijk onderweg naar Utah! Een naam die mij vrij weinig zegt. Ja, ik ken de Utah Jazz en op TLC ken ik de programma’s over mormonen en polygamie. De man met de vijf vrouwen, dat soort shows. Maar het zal een dag worden waarbij mythes uit de wereld worden geholpen: polygamie is officieel verboden al sinds 1860 en over de Utah Jazz horen we niks. Ik heb teveel TV gekeken... Vandaag staat namelijk in het teken van de national parks, die wij maar liefst 3 gaan bezoeken.
De eerste stop is in Zion Park. De mormonen hebben nogal wat bijbelse verwijzingen achtergelaten en dit is er een van. In een rij van touringcars sluiten we aan en lopen een rondje langs de Colorado River.
Nog indrukwekkender als we de tunnel door zijn: het lijkt wel alsof iedere 15 minuten het landschap verandert: zandrotsen in het geel, en dan weer een rood gesteente. Bij het beroemde dambord (ieder laagje levert weer een streep op) maken we een foto in de felle zon. Hier is het nog hoogzomer zonder een wolkje aan de hemel.
Bij de 2^e stop blijkt dat we duidelijk in het voormalige Wilde Westen zijn: er zit een sticker op de deur: verboden om wapens te dragen. Dit zou natuurlijk wel een mooie magneet zijn voor op de koelkast: verboden om wapens te dragen bij ons in de keuken! Maar die vinden we helaas niet, alleen de typische souvenirs.
De dag gaat snel voorbij en de zon staat al wat lager als we in Bryce Canyon aankomen. Ook een park waar ik nog nooit van heb gehoord. Snel worden in het zonlicht nog wat foto’s gemaakt van de Hoodoo’s; een rotsachtige doolhof van allerlei vormen en kleuren, van oranje tot lichtrose en oker. Door de laagstaande zon veranderen deze kleuren ook nog per minuut. Heel mooi.
Het dagprogramma is overvol want Liisa en ik hebben welgeteld 5 minuten om ons klaar te maken voor de cowboy show in Bryce Canyon Village waar we in een typische lodge overnachten. De cowboy show gaat vergezeld met een buffet, drankje en (terughoudend want het is Utah) een alcoholisch drankje.
Het wordt een avond waarbij ik in mijn element ben: door een Rhinestone cowboy worden we verwelkomd: de bar G Wranglers gaan spelen vanavond.
In de rij naar het buffet komen we langs een wall of fame van Western acteurs. Er hangen er tientallen, en ik ken er slechts 2: Clint Eastwood en – maar zeker niet uit een Western serie – Ronald Reagan. Heel de avond staat in het teken van nostalgie want de Bar G Wranglers spelen traditioneel: 2 akoestische gitaren, contrabas en viool. En het klinkt geweldig...bekende nummers als Rawhide en Orange Blossom Special. Ze krijgen zelfs 30 couples zo ver om de two-step te doen op de dansvloer.
Na afloop lopen we – volgende Western woord – over the prairie terug naar onze lodge. Alleen het kampvuur ontbreekt nog.

Revolvers, Dennie’s Wigwam & Happy Days
BAM! Alsof ik Fonzie uit Happy Days ben loop ik het nostalgische Galaxy Restaurant geheel in jaren 50 stijl binnen. Alleen mijn leather jacket ben ik vergeten en nu betreed ik het decor uit de videoclip van Weezer’s Buddy Holly. Alleen zitten er in dit etablishement geen vetkuiven en pettie coats maar bussen vol Fransen...ja dat is een heel verschil. We hebben onze eindbestemming voor vandaag bereikt: Flagstaff, Arizona. Als ik het goed herinner zingen de Rolling Stones erover in het get your kicks on route 66 nummer?
De dag zijn we weer prima doorgekomen. ’s Ochtends in de prairie in Bryce hebben we een minimaal ontbijt gehad. Eerst stonden Liisa en ik zelfs nog in het verkeerde gebouw tussen de Fransen slaperig als we waren. Maar we werden de goede kant opgestuurd naar een fast food ontbijt restaurant. Daarna, hup, de bus in en op weg naar de grand Canyon.
Eerst zijn er echter nog wat amusante western stops. De eerste is in Dennie’s Wigwam. Achter de kassa staat een cowboy inclusief Statson hoed en grote jaren 80 bril. Dit is echter geen Bobbejaanland maar allemaal echt! Ik haal een revolver uit het rek en laat die om mijn ringvinger cirkelen. Dat lukt voor geen meter...dus wellicht een Hollywood verzinsel. Buiten op de parkeerplaats hangt een plaquette over John Wayne. Hier is in 1943 een van zijn films opgenomen, in Utah’s Hollywood.
Snel haal ik even koffie – in beslag genomen door de cowboylaarzen, colts en dream catchers – en dan gaan we op weg naar Arizona.
In Arizona aangekomen gaat de klok weer terug of was het nu vooruit? Deze staat kent geen zomer- en wintertijd. Op naar de volgende stop.
Bij de mall wordt brood ingeslagen om later te nuttigen. Ik kies weer voor de bacon, eggs and ham. Ik begin dus al te Amerikaans te worden...alhoewel: McDonalds is nog steeds niet bezocht. Goede zaak. Op de parkeerplaats komen twee indianen op ons op af. Of beter gezegd: native Americans. Ze vragen waar we vandaan komen. Als ik antwoord dat het Nederland is, moet ik even uitleggen waar dat ligt. Maar Amsterdam kennen ze wel meteen...
’s Middags wordt er gewandeld bij de Grand Canyon. Niet op de Bear Grylls manier door de prairie, nee over een perfect geasfalteerd pad. Zo lopen we 4 kilometer langs de kloof die sowieso diep is, maar hoe ver het nu is naar de overkant? Later horen we dat het op sommige plaatsen 30 kilometer breed is. Het lastig afstanden schatten met deze enorme afmetingen.
Daarna zit ons dagprogramma er weer op en rijden we naar Flagstaff. Tijd om wat te eten en dan nog even de after sun te zoeken. Het is al dagenlang onbewolkt en rond de 30 graden en misschien wel warmer. ’s Avonds hebben we meestal wel een jas of vest nodig en koelt het flink af.

De volgende dag draait chauffeur Milton de weg op. Slaperig zitten we tegen het busraam aan, langzaam aan het ontwaken na een pover ontbijt. Dan pas zie ik het bordje hier in Flagstaff:”

“ROUTE 66”

And i thought i was only dreamin’.... ;-)!

Van de Aleksanterinkatu naar Rauma

Om me heen hoor ik zowel Russisch, Afrikaans als Fins: ik ben in little Russia, het oosten van Helsinki waar diverse nationaliteiten wonen. Met Liisa loop ik er wat rond op zoek naar aankopen in de “ale”. Uiteindelijk koop ik een officiële Zweedse biathlon zonnebril. Het icoontje op de verpakking geeft namelijk aan dat ik er ook mee kan hardlopen.

’s Ochtends zijn we al vroeg gestart op de “Aleksanterinkatu”, een sfeervolle winkelstraat inclusief antieke tram. Wat opvalt is vooral de winkelindeling: 60% van de indeling is voor de dames, 20% voor kinderen en 20% voor mannen. Het zijn ook voornamelijk vrouwen die aan het shoppen zijn.

’s Avonds eten we in een Nepalees restaurant en nemen we weer de tram naar Eeva’s appartement. Shop till you drop is letterlijk uitgevoerd en morgen moeten we ruim 4.5 uur in de bus zitten naar Rauma.

De volgende dag – oudjaar – is het weer gaan vriezen. Hoe verder we naar het noordoosten rijden, hoe meer sneeuw er ligt. Eeva, Liisa en ik stappen uit in Nummela. Bij Kaisa gaan we ontbijtten. Na het ontbijt heeft Kaisa een verassing: ze gaat ook mee naar Rauma! Dus we kunnen blijven zitten in haar Peugeot.

Ondertussen gaat het steeds harder sneeuwen en als we in Rauma aankomen is er sprake van een Finnish Winter Wonderland. We gaan naar de kebab zaak – probably the best in the World – en daarna op bezoek bij Anne en Saku.

Dan stappen we weer de auto in en rijden naar Noora. Hier gaan we Nieuwjaar vieren.

In Finland geen oudjaarshow of –conferance. Gewoon hapjes, social talk, een pilsje, shotje of glaasje vodka. De avond vliegt voorbij en via spotify luisteren we naar heavy metal. Toevoeging revisor Liisa: 'OTHER STUFF AS WELL!!!! GRRRRR... :)'

Om 00:00 (23:00 Nederlandse tijd) wensen we elkaar een gelukkig Nieuwjaar en gaan naar buiten om het vuurwerk van andere mensen te bekijken. We hebben zelf wat sterretjes en siervuurwerk, voor pijlen kijken we naar het centrum van Rauma.

De nacht volgt en we drinken nog wat vodka en praten met elkaar, luisteren naar Usher. De Finnen willen graag wat Nederlands zien: ik laat de technohead met I wanna be a hippy zien..:-) . Om 04:00 ga ik uiteindelijk naar bed.

De volgende dag is ingepland als rustdag. We ruimen de lege flessen op en ik ga nog een stukje wandelen in Rauma. Ik wil naar de zee lopen, maar dat is net wat te ver. Uiteindelijk laat ik het bij een “rondje-om-de-kerk-van-Rauma”.

Op 2 januari vertrekken we weer richting Nederland. Van 10:00 tot 23:00 zijn we uiteindelijk onderweg. Eerst nemen we de bus van Rauma naar Helsinki. Dat duurt ruim 4 uur. De buslijn neemt vooral B-wegen en zo kom ik oude, traditionele Finse dorpjes. Af en toe stapt er een passagier in of neemt de chauffeur postpakketten in ontvangst. Het is rustig reizen zo; ik lees Ronald Giphart’s “Feest der liefde” en besluit dat het lang niet interessant meer als 15 jaar geleden, toen dit mijn eerste boek voor de literatuurlijst was.

Bij de IKEA buiten Helsinki stappen we over op een bus die ons naar het vliegveld zal brengen. Op de matrix borden wordt gewaarschuwd voor “extreme gladheid”, maar onze chauffeur rijdt gewoon op de linkerbaan. En eigenlijk lijkt het wel mee te vallen…

Maar in het vliegtuig valt het niet mee. Ruim een uur staan we stil op de rand van de startbaan. Het sneeuwt nu zo hard dat we 35 minuten hebben moeten wachten op het startsein om te taxiën. Daarna rijdt het vliegtuig naar de startbaan maar moeten de vleugels nog sneeuwvrij worden gemaakt. Daarna start de veegploeg weer met het sneeuwvrij maken van de startbaan, ruim 15 veegauto’s rijden hiervoor achter elkaar aan. Na meer dan een uur vertraging stijgen we uiteindelijk op.

Terug in Nederland regent het, waait het, en staat op sommige bomen al bloesem. Dat wordt weer even wennen! Maar het is prima om weer thuis te zijn en een zak chips uit het keukenkastje te halen (Finnen eten weinig zoute snacks).

Ik ben uitgerust, geknipt en geschoren in Estland, uitgeslapen in Finland en heb in 12 dagen veel inspirerende mensen leren kennen op verschillende locaties.

Finland: we will come back soon/Me tullaan kohta takas\!

Finse invasie in Estland

Een dag eerder komen we aan. 's Ochtends hebben we de veerboot naar Talinn genomen. In totaal komen er 23 boten per dag aan, grotendeels gevuld met Finnen, Zweden en Russen die voor de goedkope drank en tabak speciaal naar Estland varen.

Rondom de aanlegsteigers zijn speciale markten gebouwd vol met deze producten. Maar ook kleding en juwelen. De verkopers zijn wel erg opdringerig. Er is veel te veel aanbod en ook nog veel van hetzelfde.

Ons hotel - nog mede gebouwd door Liisa's vader- ligt in hartje Talinn op loopafstand van de oude binnenstand. We lopen wat rond en 's avonds eten we met een oud-collega van Liisa in het Mexicaans-Texaans restaurant.

De volgende dag nemen we een taxi naar het Estionian War Museum. Er lopen 30 militairen rond onder begeleiding van een gids; verder is er niemand. Het museum is gratis en de conservator is ons later nog behulpzaam door een taxi te bellen waarna we wat shoppen en de oude binnenstad bekijken. Terwijl Liisa cosmetica bekijkt, ga ik naar de kapper. Met uitzicht op de Baltische Zee word ik 'nieuwjaarproof' gemaakt.

Daarna vertrekt de boot weer terug naar Helsinki. Echt veel hebben we niet gekocht. De prijsverschillen zijn niet meer zo groot door de invoering van de euro. Ik heb wat scheermesjes op de kop getikt, meer is het niet.

Maar om ons heen lopen wel 'grootinkopers' met trolleys en karretjes. De Finse burger invasie van Estland. Morgen is het immers oudjaar!

Finse doorzonwoningen, ijshockey en “lapinkulta”

Het is 'derde' kerstdag en het normale leven komt weer op gang. Forensen, toeristen en andere reizigers zitten in het toestel van Norwegian, een prijsvechter die dagelijks van Oulu naar Helsinki vliegt.

50 minuten later stappen we uit op Helsinki Airport. Het is 5 graden, harde wind en regen. Liisa's broer haalt ons op en brengt ons naar zijn woning in een stad op 25 kilometer van Helsinki. Hier maak ik kennis met zijn vrouw en 2 kinderen.

De voornamelijk houten woningen zijn bij uitstek kindvriendelijk. Rondom speelveldjes zijn deze Finse 'doorzonwoningen' gebouwd. Voor de kleine kinderen is er een zandbak en schommel, voor de wat oudere jeugd een basket. Vrijwel alle bewoners hebben dan ook kinderen en de 'kindergarden' is op loopafstand.
Buiten deze ring van woningen liggen de parkeerplaatsen. Voor iedere auto is er een overkapping inclusief stopcontact. Zo kun je de accu alvast opwarmen in geval van extreme kou.

Later op de middag gaan we wandelen. Ik maak kennis met het begrip 'rooksauna' aan het meer. Liisa's broer vraagt of ik mee naar binnen ga. Dat doe ik maar enkele seconden later kom ik hoestend en proestend buiten. Iets klopt er niet want normaal kun je de rook wel inademen.

's Avonds worden we naar Helsinki gebracht. In Eeva's appartementencomplex - inclusief antieke doorkijklift - slapen we vannacht. Maar eerst staat er nog een ijshockeywedstrijd op het programma met Niko en Niina.

Helsinki's oudste ijshockeyhal is gevuld met 8000 toeschouwers die twee ploegen zijn strijden om de punten. Langs mijn stoeltje zit een enorme staalkabel bevestigd die het scorebord boven het ijs ondersteunt. Zoiets heb ik nog niet gezien, maar ik kan mijn rechtervoet er prima op leggen.

De cheerleaders verlaten het ijs en de wedstrijd begint. Het is wat gezapig, weinig sfeer volgens de Finnen, maar het maakt op mij wel indruk. Het snelle positiespel, de vele wissels, de body checks en ook het stilleggen van het spel voor commercials.
In de pauze lopen de beide supportersgroepen gewoon door elkaar. Er is nauwelijks politie te zien, bier mag gewoon op de tribune gedronken worden.
Helsinki wint uiteindelijk met 3-0 en iedereen gaat meteen naar huis. Over paar dagen is immers de volgende thuiswedstrijd.

Wij hebben nog niet gegeten dus met gaan we met Niko en Niina naar een Mexicaans Restaurant in het centrum van Helsinki. Daarna laat Liisa snel nog even het Centraal Station van Helsinki zien. Hier begon Lenin in 1917 zijn door de Duitsers gefinancierde terugkeer naar Rusland. Finland was toen overigens nog in Russische handen maar zou spoedig een onafhankelijke natie zijn.

Vandaag dag zijn er echter geen communistische aanhangers van 'de Partij' in dezelfde ontvangsthal, maar alleen alcoholisten. Een man speurt alle vuilnisbakken af op zoek naar lege blikjes bier. Daar zit € 0,15 statigeld op, dus zo kun je nog wat verdienen. Geen adoratie van Lenin, Stalin of Trotski hier vandaag de dag: op een bankje zitten en een blik Fins Lapinkulta verorberen dat is wat er nu gebeurt.

Daarna nemen we de tram terug naar Eeva's appartement en gaan we snel nog naar de avondwinkel. Thuisgekomen pak ik mijn Ronald Giphart boek uit de tas en ga voor het slapen gaan snel nog wat lezen. Morgen weer vroeg eruit, op weg naar Estland.

Winternacht in Finland

Inmiddels zijn we alweer 5 dagen in Finland. En waar ik vooral aan moest wennen de eerste dagen: de korte dagen! De winterlblues leek ook vat op mij te gaan krijgen.
Maar ik heb er wat op bedacht: wandelen of naar de sauna gaan. De hele dag binnen zitten is duidelijk niks voor mij. Dit land is daar echter wel opgericht: bij vrienden thuis valt vaak de DVD en boeken collectie als eerste op. Die zijn zonder uitzondering fors: gemaakt om de donkere dagen door te brengen.

Na een wandeling door de sneeuw, begint de Kerst al op 24 december 's middags. Om 12:00 sluiten de winkels en enkele uren later arriveren de neefjes van Liisa. Dan begint het traditionele kerstdiner: zalm, wortelstamp, aardappels en diverse salades. Finnen houden niet van nieuwe duren gerechten en houden het liever traditioneel. Dat bevalt me prima, in de couleur locale blijven.

Om 16:00 is de kerstman besteld, dus dan worden er cadeaus uitgereikt. Ik word als buitenlandse gast speciaal vereerd met een deken, sloffen en Heineken Bier. Daarna vertrekt de familie en gaan we 's avonds nog naar het kerkhof om de overledenen te herdenken.

Het is -2 graden en de mensen zijn gekleed in dikke jassen, mutsen, wanten en sjaaltjes. Ik heb vanaf nu mijn muts ook op want bij lang buitenlopen heb ik lichte hoofdpijn. We steken een kaarsje aan dat we plaatsen op een besneeuwde heuvel. Dat hebben meerdere mensen gedaan (zie foto). Het zonder twijfel een indrukwekkende gebeurtenis.

Op 1e kerstdag word ik wakker en open het gordijn: het sneeuwt en veegploegen rijden af en aan om de sneeuw weg te vegen.De dennenbomen zijn bedekt met sneeuw en op straat rijden kinderen slee of langlaufen over het fietspad. Dit lijkt wel een sprookje....

Nadat Liisa en ik het ontbijt hebben gegeten - rendiervlees plakjes, kaas en bosbessen yoghurt - gaan we weer genieten van het spaarzame daglicht. Het sneeuwt nu wel erg hard, dus neem ik de nordic walking stokken mee en eigenlijk kan ik ook wel een skibril gebruiken.
Uiteindelijk lopen we een uur lang door de sneeuw en nemen een kijkje op de biathlon baan. Jammer dat we geen skis hebben, want dit had ik graag geprobeerd.

's Avonds gaan we naar Terhi, Ilkka en Venla. Uiteraard gaan we weer naar de sauna. Ik probeer daarna af te koelen onder de douche. Dat gaat echter niet goed. Ik voel me duizelig en vermoeid. Dus...back to Finish! De sneeuw in....en ja, dit werkt tenminste wel.
Uiteindelijk spelen we tot diep in de nacht de muziekquiz op de playstation en kijken daarna nog Southpark. Een winternacht in Finland.

Vandaag zijn we opgestaan en zijn we naar Liisa's zus gegaan om de was te doen. Tussendoor heb ik echter ook even 'rally' mogen rijden op een verlaten terrein buiten Oulu. Dat was te gek om te doen...als Colin McRae even schuivend de bochten door. Het zicht door de voorruit leek sowieso sprekend op de rally in Finland: laagstaande zon, winterlandschap en alleen twee bandensporen met een grijze ondergrond.
De winterbanden deden echter goed werk evenals de antislip systemen in de auto. Soms voelde ik de achterkant wel wat wegglijden, maar de auto corrigeerde dit vooral zelf.

Daarna zijn we nog even naar zee geweest. We waren net iets te laat voor de zonsondergang, maar mooie plaatjes heeft dit bezoekje nog wel opgeleverd.

Morgen gaan we richting Zuiden en verlaten we het besneeuwde gebied. We gaan verder vakantie vieren in Helsinki! Eens kijken hoe de sauna's daar zijn...