willemopreis.reismee.nl

Revolvers, Dennie’s Wigwam & Happy Days en ander US verhalen

Ons El dorado: Las Vegas!
We hebben er 11 uur vliegen opzitten als we de douane door zijn: we zijn in Las Vegas, Nevada! Voor ons het nu avond, hier is de dag net begonnen. Onze tourguide van ATI staat al klaar om ons een korte tour te geven samen met de 16 andere passagiers. Here we go tourists: Vegas loves you!
We beginnen bij het bekende bord dat ooit midden in de woestijn stond, maar nu op de rand. Hier gaan we op de foto. Daarna snel de stad in met 130.000 hotel kamers en een eigen universiteit, gespecialiseerd in de CSI Las Vegas.
Na het rondje langs de bekende hotels – morgen komen we terug – brengen we een bezoekje aan oud Las Vegas downtown waar we de Golden Nugget ingaan: casino binnen, dan de lobby, dan nog een casino, en buiten bij het zwembad weer een casino met de hula girls voor de moderne goudzoeker in het El Dorado genaamd Las Vegas.
Hierna worden we naar ons hotel gebracht: Circus Circus waar we in een van de vele vleugels gaan resideren. We proberen maximaal 1 minuut op bed te liggen en dat lukt...want we hebben honger. Snel naar het buffet. Voor 18 dollar gaan we aan onze eerste Amerikaanse maaltijd starten temidden van de vele Aziatische toeristen die zich verdringen in de Chinese hoek bij de loempia’s. Wij houden het bij een mix van diverse gerechten. En waarempel na 2 bescheiden bordjes zitten we vol: is dit een trucje van het casino om ons zo snel mogelijk terug bij de slot machines te hebben?
We lopen een stukje en langzaam wordt het donker, duizeligheid slaat toe doordat onze dag al 22 uur duurt...terug in het hotel snel nog even een korte voetmassage en dan naar bed om 19:00 Amerikaanse tijd. 11 uur later worden we uitgeslapen wakker om vandaag rijk te worden? To be continued...

Worden we rijk in Vegas?
Het is vandaag nine eleven. Maar daar merk ik in Vegas weinig van: een vlag hangt halfstok, dat is het dan...24 uur lang gokken gaat gewoon door. Een dag als alle andere.
Het is 06:00 en ik heb lang genoeg geslapen; Liisa ook. We staan op en gaat naar het uitgebreide buffet waar hordes toeristen zich om hun keuken verdringen. Ik houd het bescheiden met de bacon and eggs waarna we ons klaar maken om te gaan shoppen en casino’s te bezoeken. Maar...we kunnen de uitgang naar de Strip niet vinden. Een doolhof aan roulettes, speeltafels en gokkasten belemmert ons de doorgang. Er is vanalles te zien: veel lege plaatsen, gokverslaafden, bejaarden die hun pensioen zitten te vergokken en in de hoek een man die zojuist $ 12.000 heeft gewonnen. Hij heeft geen kick...misschien al meer dan 12k verspeeld?
Buiten nemen we de deuce. Voor 8 dollar per persoon kunnen we 24 uur reizen. Zeker nu de strip inmiddels 12 mijl is, is dat een noodzakelijke investering. Dan wordt onze bus stilgehouden en komt er een politie man in. Hij wenst ons een nice day in Vegas en we mogen weer verder...Een bushalte verderop wordt een man in de boeien geslagen, is dat misschien Danny Ocean?
De hele dag zijn we buiten. Het weer dat voor overstromingen in Colorado zorgt, raakt net niet Las Vegas. Alleen ’s avonds zal het even regenen in de woestijn.
Ons schema bestaat uit shoppen, shoppen en nogmaals (outlet) shopping. Zo lopen we van winkelcentrum naar mall en kijken tussendoor de shows bij de hotels. In het overdadig luxueuze Bellagio zien we de fontijnenshow. Even verderop zien we de regenwoud imitatie storm en uiteraard alle levensgrote decors. Om ons heen is erg veel te zien. Een man strompelt het casino uit, zet zijn cowboyhoed recht en kijkt wel heel somber. Heel zijn fortuin verspeeld? Het zou zo maar waar kunnen zijn...
De tijd vliegt voorbij en na de 2e fontijnenshow (nu ’s avonds) bij de Bellagio gaan we terug naar Circus Circus. Tijd voor een volgend buffet.
En dan is het zo ver: gokken! Ik heb zelf echt niks met casino’s maar het hoort erbij. In een geparfumeerde gestoffeerde (je mag gewoon roken) hoek gaan we zitten: naast ons zit een man in marine uniform en tegenover ons één van de vele retired people. Voor 10 dollar spelen we op de slot machine. Je kan echter de rijen niet vast zetten. Dus iedere keer begin je weer op 0. Is dit het nou? Af en toe winnen we $ 0,50. Daar kun je dus één beurt extra voor spelen. Binnen 2 minuten zijn we klaar. Letterlijk klaar. We gaan eens even verder kijken.
Na deze minimale kansloterij beproeven we ons geluk op de 2e etage. Dit spreekt ons meer aan: het is een ouderwetse kermis met blikgooien, kamelenrace en het bulldozeren. Er is echter niemand bezig en we kunnen uit 6 bulldozers kiezen. Het eerste kwartje is meteen raak: de bonnen stromen uit het apparaat! Dit is onze kans: we spelen door en binnen 5 minuten hebben we 100 bonnen a 100 punten: dit moet ongeveer $ 25 dollar zijn! Snel inwisselen voor meer quarters, dan kunnen we weer verder. Maar we blijken op de kinderkermis beland te zijn: we kunnen alleen een knuffeltje en een paar snoepjes uitzoeken voor 100 punten. Dat doen we dan maar.
We eindigen de dag met een show in Circus Circus aangezien David Copperfield op vakantie is, wordt het letterlijk een circusshow: een dame doet wat acrobatische salto’s op 5 meter hoogte. Het is een vorm van ouderwets volkvermaak, maar wel puur vermaak. We houden onze adem in als we haar zien bewegen, salto naar salto, ja dit is letterlijk op het puntje van de stoel zitten...
Zo eindigt onze lange dag in de woestijn van Nevada. Morgen treedt Carlos Santana op, en ook Rod Stewart schijnt in town te zijn. Maar dan zijn wij alweer onderweg naar mormenenland Utah.

In Utah: mormenen, hoodoos en Western nostalgie
Vandaag gaat de reis verder richting de westkust met een kleine lus richting het noorden: we zijn namelijk onderweg naar Utah! Een naam die mij vrij weinig zegt. Ja, ik ken de Utah Jazz en op TLC ken ik de programma’s over mormonen en polygamie. De man met de vijf vrouwen, dat soort shows. Maar het zal een dag worden waarbij mythes uit de wereld worden geholpen: polygamie is officieel verboden al sinds 1860 en over de Utah Jazz horen we niks. Ik heb teveel TV gekeken... Vandaag staat namelijk in het teken van de national parks, die wij maar liefst 3 gaan bezoeken.
De eerste stop is in Zion Park. De mormonen hebben nogal wat bijbelse verwijzingen achtergelaten en dit is er een van. In een rij van touringcars sluiten we aan en lopen een rondje langs de Colorado River.
Nog indrukwekkender als we de tunnel door zijn: het lijkt wel alsof iedere 15 minuten het landschap verandert: zandrotsen in het geel, en dan weer een rood gesteente. Bij het beroemde dambord (ieder laagje levert weer een streep op) maken we een foto in de felle zon. Hier is het nog hoogzomer zonder een wolkje aan de hemel.
Bij de 2e stop blijkt dat we duidelijk in het voormalige Wilde Westen zijn: er zit een sticker op de deur: verboden om wapens te dragen. Dit zou natuurlijk wel een mooie magneet zijn voor op de koelkast: verboden om wapens te dragen bij ons in de keuken! Maar die vinden we helaas niet, alleen de typische souvenirs.
De dag gaat snel voorbij en de zon staat al wat lager als we in Bryce Canyon aankomen. Ook een park waar ik nog nooit van heb gehoord. Snel worden in het zonlicht nog wat foto’s gemaakt van de Hoodoo’s; een rotsachtige doolhof van allerlei vormen en kleuren, van oranje tot lichtrose en oker. Door de laagstaande zon veranderen deze kleuren ook nog per minuut. Heel mooi.
Het dagprogramma is overvol want Liisa en ik hebben welgeteld 5 minuten om ons klaar te maken voor de cowboy show in Bryce Canyon Village waar we in een typische lodge overnachten. De cowboy show gaat vergezeld met een buffet, drankje en (terughoudend want het is Utah) een alcoholisch drankje.
Het wordt een avond waarbij ik in mijn element ben: door een Rhinestone cowboy worden we verwelkomd: de bar G Wranglers gaan spelen vanavond.
In de rij naar het buffet komen we langs een wall of fame van Western acteurs. Er hangen er tientallen, en ik ken er slechts 2: Clint Eastwood en – maar zeker niet uit een Western serie – Ronald Reagan. Heel de avond staat in het teken van nostalgie want de Bar G Wranglers spelen traditioneel: 2 akoestische gitaren, contrabas en viool. En het klinkt geweldig...bekende nummers als Rawhide en Orange Blossom Special. Ze krijgen zelfs 30 couples zo ver om de two-step te doen op de dansvloer.
Na afloop lopen we – volgende Western woord – over the prairie terug naar onze lodge. Alleen het kampvuur ontbreekt nog.

Revolvers, Dennie’s Wigwam & Happy Days
BAM! Alsof ik Fonzie uit Happy Days ben loop ik het nostalgische Galaxy Restaurant geheel in jaren 50 stijl binnen. Alleen mijn leather jacket ben ik vergeten en nu betreed ik het decor uit de videoclip van Weezer’s Buddy Holly. Alleen zitten er in dit etablishement geen vetkuiven en pettie coats maar bussen vol Fransen...ja dat is een heel verschil. We hebben onze eindbestemming voor vandaag bereikt: Flagstaff, Arizona. Als ik het goed herinner zingen de Rolling Stones erover in het get your kicks on route 66 nummer?
De dag zijn we weer prima doorgekomen. ’s Ochtends in de prairie in Bryce hebben we een minimaal ontbijt gehad. Eerst stonden Liisa en ik zelfs nog in het verkeerde gebouw tussen de Fransen slaperig als we waren. Maar we werden de goede kant opgestuurd naar een fast food ontbijt restaurant. Daarna, hup, de bus in en op weg naar de grand Canyon.
Eerst zijn er echter nog wat amusante western stops. De eerste is in Dennie’s Wigwam. Achter de kassa staat een cowboy inclusief Statson hoed en grote jaren 80 bril. Dit is echter geen Bobbejaanland maar allemaal echt! Ik haal een revolver uit het rek en laat die om mijn ringvinger cirkelen. Dat lukt voor geen meter...dus wellicht een Hollywood verzinsel. Buiten op de parkeerplaats hangt een plaquette over John Wayne. Hier is in 1943 een van zijn films opgenomen, in Utah’s Hollywood.
Snel haal ik even koffie – in beslag genomen door de cowboylaarzen, colts en dream catchers – en dan gaan we op weg naar Arizona.
In Arizona aangekomen gaat de klok weer terug of was het nu vooruit? Deze staat kent geen zomer- en wintertijd. Op naar de volgende stop.
Bij de mall wordt brood ingeslagen om later te nuttigen. Ik kies weer voor de bacon, eggs and ham. Ik begin dus al te Amerikaans te worden...alhoewel: McDonalds is nog steeds niet bezocht. Goede zaak. Op de parkeerplaats komen twee indianen op ons op af. Of beter gezegd: native Americans. Ze vragen waar we vandaan komen. Als ik antwoord dat het Nederland is, moet ik even uitleggen waar dat ligt. Maar Amsterdam kennen ze wel meteen...
’s Middags wordt er gewandeld bij de Grand Canyon. Niet op de Bear Grylls manier door de prairie, nee over een perfect geasfalteerd pad. Zo lopen we 4 kilometer langs de kloof die sowieso diep is, maar hoe ver het nu is naar de overkant? Later horen we dat het op sommige plaatsen 30 kilometer breed is. Het lastig afstanden schatten met deze enorme afmetingen.
Daarna zit ons dagprogramma er weer op en rijden we naar Flagstaff. Tijd om wat te eten en dan nog even de after sun te zoeken. Het is al dagenlang onbewolkt en rond de 30 graden en misschien wel warmer. ’s Avonds hebben we meestal wel een jas of vest nodig en koelt het flink af.

De volgende dag draait chauffeur Milton de weg op. Slaperig zitten we tegen het busraam aan, langzaam aan het ontwaken na een pover ontbijt. Dan pas zie ik het bordje hier in Flagstaff:”

“ROUTE 66”

And i thought i was only dreamin’.... ;-)!

Reacties

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!