Qatar 30 oktober 2015, één uur in de morgen: daar zitten we dan. Na 6 uur en 50 minuten even heerlijk in de woestijn, lekker overdekt in Doha midden op het vliegveld. Even de benen strekken, een kop Arabische thee drinken: we zijn al op de helft; op weg naar onze eindbestemming voor vandaag: Singapore.

Nog even wachten en we kunnen weer het vliegtuig in.

Maar dan komt een steward het slechte nieuws brengen: iedereen mag naar het restaurant en om 03:00 volgt er “meer info”. Verder worden er geen mededelingen gedaan. Twee uur wachten in een kantine achtige lounge. En dan? Ja...wat dan?

Tijd om na te denken: wat weet ik eigenlijk over Qatar: nou om eerlijk te zijn: bijna niks. Qatar Airlines is sponsor van een club in de Premier League en ja...de staat ligt in het Midden Oosten. Ongetwijfeld eigendom van een of andere oliesjeik. De thee is in ieder geval verkwikkend en met vertraging hebbende passagiers weten ze ook wel van wanten. De obers van het restaurants wijzen ons vriendelijk op onze “rechten”; we mogen wat bestellen als “refreshment”. Dat kan een drankje zijn of misschien wel parfum of deo maar in dit geval: een volledige maaltijd om het wachten wat aangenamer te maken.

We krijgen er een prima maaltijd en de tijd gaat eigenlijk vrij snel voorbij. Het “mankement” is om 03:00 verholpen en mogen weer plaatsnemen in de dreamliner op weg naar Singapore. Het viel wel mee...

Ik kom de tijd prima door met een mix aan films, documentaires en af en toe een drankje of maaltijd. Maar 2 uur voor de landing slaat – boven India – de verveling wel toe. Door de vertraging is het boek over Don Leo Beenhakker al eerder uitgelezen dan verwacht. Ook de TV kan me niet meer bekoren. Zelfs in de Al Pacino selectie heb ik geen zin meer. Een korte country show over Steve Earle lukt nog net, maar daarna wil ik alleen nog maar slapen. Met Chopin als achtergrondmuziek slaap ik een onrustig uurtje en dan gaat het snel...onder de wolken door, het bijna geheel in smog gehulde Singapore in zicht, svp plaatsnemen voor de landing.

We zijn er en nu nog door de douane heen. Maar eerst nog de terminal in. Een ploeg bestaande uit 4 medici staat klaar om “verdachte” personen met mogelijke ziektes zoals ebola te evacueren. Het menselijke oog doet de observatie, maar als ik kijk naar de 2 zusters die achter dokter staan, zie ik meer: op een beeldscherm zijn we eerder al gescreend. Alles voor een gezonde maatschappij hier in Singapore.

In de hal krijgen we een volgende vertraging voor onze kiezen en wel een uit onverwachte hoek: gebrek aan taxis! Er zijn nog zo’n 200 wachtenden voor ons, en gemiddeld komt er per 5 minuten één taxi voorbij. De tijd tikt voort en na 33 uur reizen ben je wel klaar met in de rij staan. Maar na een uur zijn we aan de beurt en bereiken we ons Ibis hotel. Hier krijg ik zowaar een opleving en ’s avonds lopen Liisa en ik nog even over de Chinese markt.

Na 4 jaar afwezigheid ben ik weer terug in Azie en meteen zijn de dingen weer herkenbaar: de geur van het voedsel en bevolking, de chaos op de lokale markten en het geluid van slurpen van de noodle soep op de markt. Maar het is ons nu wat te druk om hier wat te eten. In het hotel nuttigen we een heerlijke Indonesische maaltijd. De hoeveelste vandaag eigenlijk? We zijn de tel kwijt.

De volgende dag op tijd eruit voor het ontbijt. Het licht brandt op de badkamer en dat kan maar één ding betekenen: ik heb weer eens geslaapwandeld! En inderdaad....vaag kan ik me herinneren ’s nachts op zoek te zijn geweest naar de badkamer. En uiteindelijk ook gevonden. Gelukkig heeft deze kamer – op de dertiende verdieping! – geen balkon met een geopende toegangsdeur. Diep geslapen heb ik zeker...

Na het ontbijt nemen we een taxi naar de luchthaven voor onze laatste vlucht richting de eindbestemming: Rawai op Phuket Eiland.

Nog 2 uur vliegen en dan zijn we er.