Ben ik weer! Deze keer vanuit Emei Shan, nog steeds aan de rand van de Himalaya. Gisteren is het me niet gelukt doordat de eigenaar van het internet cafe bang was voor spionage activiteiten van een groep westerlingen.Jaren 50 koude oorloggeneuzel natuurlijk, hier in Bagao zijn ze wat meer streetwise: in het tourist information centre heb ik een pc weten te bemachtigen.

Na een heerlijk diner in Chengdu heb ik de avond doorgebracht in een Tibetaans theehuis samen met the British girls Lisa en Bobbi. Onder het genot van echte thee hebben we wat gefilosofeerd over hoe het is om in de 'thirties' te zijn. Daarna ik heb prima geslapen en stond de bus de volgende dag klaar voor een bezoek aan een 70 meter hoog Boeddha beeld.

Ik ben niet zo'n fan van toeristische religieuze verering - in Italie ben ik na de eerste kerk al meteen 'kerkenmoe' - maar onderga het altijd wel met frisse tegenzin. Deze maandag bleek echter een nationale religieuze feestdag te zijn en dat hebben we geweten. De berg waarop het beeld staat werd overspoeld door hordes toeristen, om gek van te worden. Bovendien is het hier ook nog mode om als gids een vlag mee te sjouwen en een dolby surround set speakers, dus behalveveel mensen is er ook veel herrie.Op een gegeven moment ben ik maar op een bankje gaan zitten aan de rand van het beeld en vond het toen wel leuk ineens: observeren van de massa en de massa die mij observeert (ik zie er immers anders uit).

Na een half uur, spontane fotoshoots met de locals en het besef 'het is allemaal echt wat ik hier zie', stapte ik weer in de bus naar Emei Shan. Een uur later konden we inchecken onder begeleiding van onze lokale gids Patrick in het klooster op 1200m hoogte. Opnieuw een unieke ervaring alweer. Geen verwarming op de kamer, wel extra dekens en overal de geur van wierrook. Een prima avond om wat te rusten na het diner en wat te lezen.

's Ochtends om 04:00 word ik gewekt door de gong en monnikengezang van de vroege dienst. Ik moet er zelf overigens ook uit want er staat een wandeling op het programma naar de Emei Shan op 3100m hoogte. De temperatuur is 3 graden en er wordt regen en mist verwacht.

Na een Colin McRae achtige busreis - meerdere mensen moeten overgeven - arriveren we op 2400 meter hoogte in de eeuwige sneeuw. Het is mistig - eigenlijk zijn we in de wolken - en voor het eerst sinds lange tijd ben ik weer op een dergelijke hoogte. Het eerste stuk lopen we, daarna stappen we in de kabelbaan met Thaise studenten die hun Engels graag testen: 'never a dull moment in China'. Daarna komen we boven de wolken en is het ineens zonnig.

Het uitzicht is geweldig: het wolkendek onder je, de zon boven je en in de verte hoge toppen van de Himalaya. Super! Ik verbrand zelfs doordat ik wat te lang in de zon sta. Kan gebeuren....

Er komt een man op me af: hij wil met mij op de foto en spreekt een beetje Engels. Hij wil graag weten waar ik vandaan komt, 'uit Nederland'antwoord ik. Nu komen zijn vrienden ook. Netherlands? Serious sir?! Opnieuw gaat het over Wesley Sneijder, 'de 3 van milaan', de karatekick van Nigel de Jong, en 'waarvoor de molens dienen'. Er worden nog enkele foto's gemaakt en daarna moet ik er toch echt vandoor. Bij een kraampje koop ik jasmijn thee, waar deze streek om bekend staat, en dan kan ik weer omlaag.

Daarna weer naar beneden, rally naar het dal, weer omhoog en op weg naar het volgende klooster met onderweg zelfs apen om je heen. Ook nu weer hordes toeristen op smalle paden, maar ik raak er aan gewend. Dan zie ik de eerste aap, klauterend tussen de mensen op zoek naar nootjes. Ik zie ook het eerste fototoestel uit iemands hand worden gegrist, het verdwijnt in het ravijn...dan komt de apenpolitie (echt waar) met bamboo stokken en die slaan een keer hard op een steen. De ondeugende aap gaat er vandoor. Ik ook trouwens, voordat dadelijk Bokito tevoorschijn komt,met Phoebe loop ik verder naar het volgende klooster.

Hier hebben we de nacht doorgebracht en inmiddels zijn we weer in het dal van Bagao in het eerste klooster. Ik heb dezelfde kamer weer en heb zojuist de was laten doen. Voor morgen staat er een busreis van 8 uur op het programma naar de yanghtzee rivier. Daarna zit ik enkele dagen op de boot die door Phoebe 'botel' wordt genoemd. Ik heb nog geen idee wat dit precies gaat opleveren maar ik heb de lonely planet bij en anders laat ik me wel verassen.

Tot zo ver, nu naar de markt, even een Mao pet scoren, een doldwaze pandamuts of een Karl Marx aansteker: het ligt hier allemaal in de schappen!