Duisternis, sauna's en sneeuw

Op de radio speelt Sade's Merry Christmas. De temperatuur is -1, het sneeuwt en door het raam zie ik een man met 2 grote hompen vlees onder zijn arm lopen. Nee dit is geen coca cola commercial, ik sta op de parkeerplaats van de supermarkt maar het lijkt wel een film: kerstinkopen doen in Oulu, Finland.

2 dagen zijn we nu hier. Woensdagavond hadden we laatste vlucht op Helsinki airport. Om 23:59 vlogen we naar Oulu, waar Liisa's broer ons na enige vertraging - de vleugels van het vliegtuig moesten sneeuwvrij worden gemaakt - ons ophaalde.

Een half uur later opende Liisa's moeder de dubbele deur - maatregel tegen de kou - tervetuola! Daarna hebben we nog wat gedronken en zijn gaan slapen.

De tweede dag staat in het teken van kennismaken met de hoofdstad van Noord Scandinavie: Oulu. Een stad met 130.000 inwoners aan de Oulujoki (Oulu rivier) op 2000km afstand van Eindhoven. Echt authentiek ziet het er niet uit: de Duitsers hebben tijdens de terugtocht in 1944-1945 de verschroeide aarde tactiek toegepast, het zijn voornamelijk grote blokken beton hier.
Ik heb nog wat winterkleding nodig. Eerst koop ik een wintermuts; daarna een 'Mart Smeets schaatstrui' (een bescheiden versie, niet handgebreid). Vervolgens gaan Liisa en ik naar de vismarkt. In het oude pakhuis aan de Botnische golf (zee tussen Finland en Zweden) is het overvol. Verse zalm en andere vis voorhanden.

Daarna komen we Juho Nummiola tegen. Hij heeft gelezen dat er in Nederland 'kannabalisme op TV komt'. Die vraag wordt me later nog 3 keer gesteld. Wat zijn die BNN gasten eigenlijk aan het doen?

In Bar Amarrillo drinken we een koffie. Het valt me op dat er aan sommige tafels mannen alleen zitten. Ze kijken nogal treurig, een typsiche winterblues. Begrijpelijk, er is maar 3,5 uur daglicht. Ik moet er zelf ook aan wennen. Het lijkt op nightshoppen wat we doen, maar het is gewoon 3 uur 's middags...

's Avonds gaan we naar Liisa's broer. Eerst drinken we een corona. Daarna ga ik op z'n Fins de sauna in. De temperatuur staat buiten de getallen - meer dan 120 graden - het is net te doen voor mij. Maar als Juho water op de kolen gooit, lijkt mijn neus te verschroeien bij het ademhalen. Snel naar buiten, afkoelen in de sneeuw.

Dit mislukt min of meer. Want eerst moet ik finse sokken aandoen en daarna weer een dubbele deur openen. Dat kost allemaal extra tijd en zo koel ik toch weer af. Als ik in de sneeuw lig, valt het wat tegen. Dus...nog een keer de sauna in en opnieuw! Dan lukt het wel, de stoom is goed te zien.

Vandaag beginnen we de dag met kerstinkopen doen. Aangezien de winkels op 24 december om 12:00 gesloten moeten zijn, hebben we de drukste dag gekozen. Ruim 25 minuten staan we in de rij. Het personeel deelt chocolade uit en omstanders wensen me - nadat ze mij Engels hebben horen spreken - spontaan een merry Christmas.

's Avonds mag ik een kijkje nemen in de company sauna bij Terhi en Ilkka. Want: zaken doen in Finland doe je in de sauna. Het ziet er prachtig uit, naast de directiekamer een luxe sauna. Dochter Venla verkent alvast de houten banken.

Dan begint het weer te sneeuwen, de temperatuur stijgt van -2 naar 0 graden. Het is relatief zacht hier want de gemiddelde temperatuur is -7 in december. Ik maak de oprit sneeuwvrij samen met Venla. Daarna gaan Liisa en ik terug naar moeder's woning.
Want zo leer ik net op tijd: de kerst is in Finland op 24 december. Op de 25ste en 26ste zijn er wel wat activiteiten, maar kerstavond is het allerbelangrijkste. Dus snel nog wat versieringen aanbrengen in huis, want morgen komt er 13 man eten!

Een vrolijk en voor sommigen ook een zalig kerstfeest vanuit Finland, groeten Willem 'Viljami' en Liisa

Op naar Finland

Op naar Finland

'De winter is ook hier 6 weken te laat begonnen': een recentelijk ontvangen bericht uit Noord Finland. Maar dan nog:

- er ligt sneeuw,

- de temperatuur is onder 0 en tot

- en met de kerst blijft het in ieder geval vriezen: de weersverwachting van Oulu in Finland.

Vanaf morgen tot en met 2 januari gaan Liisa en ik daar de Feestdagen doorbrengen. Via deze website regelmatig updates vanuit 'het hoge noorden'.

Het reisschema - volledig door Liisa gemaakt - ziet er als volgt uit:

Kerstdagen: Oulu (Lapland-Finland)

Tussen Kerst en Nieuw: Helsinki (Finland) en met de boot naar Talinn (Estland)

Oudjaar: van Helsinki naar Rauma (Finland)

Oud op Nieuw: Rauma (Finland)

2 januari: terug naar Nederland

Als typisch Finse uitstapjes staan op het programma:

- ijshockey in Helsinki;

- slipcursus in Oulu;

- hopelijk langlaufen (als er voldoende sneeuw is);

- in Rovaniemi naar het huis van de Kerstman (daar geloof ik uiteraard nog in!)

De laptop en Unox Wintermuts zijn ingepakt evenals de digitale camera voor deze 'Finland experience'. Morgen in het vliegtuig gaat de klok vooruit en dan begint het.

Of om de start te formuleren in een typisch Friese ijskoude winterboodschap: it giet oan!

Amy Winehouse, fish 'n chips, droeftoeters & Pippa Middleton

Zondagmiddag 21 augustus: het tijdschrift met de al ietwat dubbelzinnige titel genoeg ligt op de tafel. Zojuist ben ik te weten gekomen dat het zogenaamde 'sapvasten' tot hoofdpijn en misselijkheid kan leiden. Ik neem het ter kennisgeving aan en neem nog een kopje thee, English blend, zojuist ben ik teruggekomen uit London!

Enigszins geschrokken door de recensies van ons hotel vertrekken Barry, Juul, Berze, Rob en ik naar op donderdag naar the capitol of Great Britain: London! Met Ryanair via Eindhoven naar Stanstedt, zo'n 60kilometer boven London. Berze vertelt het een en ander over de recensies van ons hotel: het schijnt niet al te best te zijn en gerund te worden door een stel droeftoeters. Met name over de hygiene van de lakens schijnen wat op en aanmerkingen te zijn...Maar we wachten gewoon af en zien wel!

Door het onweer is de heenvlucht weinig comfortabel, maar het slechts een klein uurtje en dan staan we al op Engelse bodem. De easybus in, en op naar Hyde Park naar het Palace Court Hotel! In verband met wateroverlast gaan we binnendoor, dwars door riot area's zoals Walthamstow en Tottenham. Maar van enige onrust is geen sprake meer. Wel zien we 3 dagen lang veel politie, barriers en zelfs korpsen met tweetalige aanduiding Police/Heddlu. Dat zijn de korpsen uit Wales die naar London zijn gestuurd. Er gebeurt niks, maar de politie is wel overduidelijke aanweizg.

Het programma wordt doorgenomen? Gaan wij naar de woningen van Amy Winehouse of Pippa Middleton. Wordt Abby Road bezocht of wordt het toch de cover van Oasis' Morning Glory? Het Wembley Stadium of Chelsea Village? En waar staat het nieuwe Olympisch Stadion eigenlijk? Nee, niks van dat alles, er is zoveel te doen. Suggesties genoeg, maar de tijd is beperkt.

Op goed geluk besluiten we op donderdagavond to the club te gaan. Eerst worden we 3 keer geweigerd omdat we niet op de gastenlijst staan. Dan maar van Nothing Hill naar het centrum. Hier worden we op straat aangesproken door een bro van bedenkelijk alooi. Hij kan voor ons wel wat regelen. We hoeven geen 15 pond te betalen maar slechts 5 als we met hem meegaan. Vinden we het niks, dan krijgen we ons geld terug.

Deze beste man is heel snel gevlogen als we eenmaal binnen zijn in The sound. Maar het is er redelijk druk en in het begin zeker acceptabel. Het lijkt op het decor van top of the pops en de muziek varieert van R&B naar dance en jaren 80. Om me heen staan een aantal kopieën van Snoop Dog en Kelis, maar later wordt het meer en meer een kinderdisco. Toch niet helemaal onze locatie.

De volgende dag wordt het ontbijt in ons vage hotel overgeslagen. Wij zijn wel getuige geweest van iedereen die ontbijt heeft gehad en het Poolse geouwehoer in de keuken. Wat een gehorige ruimtes zeg! De muren lijken wel van karton. Maar goed, we zitten centraal, redelijk goedkoop en in het sfeervolle Queensway.

Dan gaan we op pad. In Hyde Park wordt weer een goodfellas foto gemaakt en zo lopen we wat rond. Kensington Palace, Lady Di Memorial en The Royal Albert Hall waar alle groten op aarde hebben opgetreden: allemaal op loopafstand. Vervolgens de metro in op weg naar de Big Ben, Downing Street 10 en Buckingham Palace. Genoeg te zien en genoeg te doen!

Voor 15 pond mogen we de Westminister Abbey in, waar recentelijke The Royal Wedding plaatsvond. Dat gaan wij als dus mooi niet doen. In het gras, in de zon kijken we naar de lange rij geinteresseerden.

We pakken de metro en reizen naar de Tower aan de Thames. Ook nu weer massa's toeristen, allerlei nationaliteiten en dure automerken op de weg. Een paar foto's en we kunnen weer terug naar ons Queensway district. Nu gaan we echt even op de Engelse tour: fish 'n chips in de kroeg en een pint erbij.

De mannen reizen daarna nog af naar The Ministry of Sound waar Marcel Woods zal optreden; ik vind het wel genoeg geweest voor vandaag en ga om 00:00 naar bed.

De volgende ochtend ga ik alleen naar het Imperial War Museum. Ik probeer bij de hotelbalie informatie in te winnen, dat is erg lastig. De receptionist kan de naam van het museum niet spellen, dus schrijf ik het op. Ben ik nou de eerste die ernaar vraagt?

Vervolgens vertelt hij dat het 'vlakbij is' maar later zit ik toch 40 minuten in de metro! Ik ga verder naar het hotelontbijt. In de gang staat 10 man 'iets te doen', deze loop ik vrolijk voorbij onder het groeten met een goodmorning. Daar zitten ze blijkbaar niet op te wachten, en dan pas zie ik dat dit de rij is voor het ontbijt is. Alle tafels zijn bezet en deze beste lieden staan te wachten. Ik besluit spontaan om naar de McDonalds te gaan, want hier heb ik geen zin in.

Via Nothing Hill en befaamde (metro) stations zoals Oxford Circus en Waterloo arriveer ik aan de andere kant van de Thames, op naar het Imperial War Museum! Opnieuw befaamde straatnamen vaak vernoemd naar voormalige kolonieen of de koninklijke familie.

De Oval Crickett Ground is vlakbij en tussen enkele supporters loop ik er naartoe, afgewisseld met wat Arsenal en Liverpool shirtjes want dat staat vandaag ook op het programma. Wat een sportstad.

Vervolgens is het 2 uur lang boys and toys, de outbreak tentoonstelling, Fieldmarshall Montgomery, Lord Mountbatten, The Great War en de Falkland Oorlog. Ik loop door de nagemaakte loopgraaf inclusief artillerie geluiden en oorlogslucht en kom te weten hoe Iron Lady Thatcher mede door de Falkland Oorlog herkozen werd. Maar de mannen zijn weer wakker na een nachtje clubben en wachten op mij! Tijd om terug te gaan naar Hyde Park.

Vervolgens hergroeperen we en gaan we weer wat metro rondjes doen. Doordat het regent gaan we eerst naar Harrods. Eerst vind ik het niks: wat een opgeblazen materialistisch decadent gedoe! Maar later wordt het amusant. Barry attendeert ons op een groepje Indiers die er traditioneel uitzien maar zeker niet schatrijk lijken. Schijn bedriegt want de oorbellen van de vrouw des huizes zijn van diamant. Zij gaan hier dus echt een bankstel in de traditionele Engelse landlord stijl uitzoeken.

Vervolgens gaan we naar de kelder. In het trappenhuis zingt een opera zangeres. Het lijkt eerst play-back te zijn, maar is gewoon live. Ik heb niks met klassiek, maar dit is prachtig!

In de kelder kunnen champagne, wijn en andere alcoholische dranken gekocht worden. Plotseling blijken we een gids te hebben: Barry leidt ons rond en vertelt ons alles over Dom Perignon, mousserende dranken en kwaliteitswijn. Een verkoper vraagt nog of ik geinteresserd ben in wijn. Ondanks dat ik vertel dat dit niet mijn budget is, legt hij me de eigenschappen van topwijn uit. Boeiende achtergrondinformatie, we lopen door naar de tabaksafdeling.

De sigarettenkokers zien eruit alsof ze uit een James Bond film komen. Het sigarensetje met letterlijk de strik eromheen moet een genot zijn voor de sigarenroker. In een aparte ruimte koopt een man voor zijn zeker 30 jaar jongere vrouw een fles wijn van high class value.

Maar de bui is over na de passage door het sushi restaurant staan we weer buiten en gaan we verder naar Trafalgar Square. Hier maken we een enkele foto en lopen verder naar Soho. We belanden in een pub en drinken enkele pints. Nu zijn we per toeval in het Engelse leven terecht gekomen want tussen zes en acht komen er steeds meer mensen binnen. Er staat geen muziek op, maar toch is het sfeervol en authentiek gezellig.

Vervolgens lopen we in de schemering Soho in. Talloze vrijgezellenfeesten zijn er, maar door de nauwe straatjes heeft het wel iets dorps midden in de wereldstad.

De volgende dag staat om 05:30 de taxi voor de deur. We gaan terug naar Stanstedt om naar Nederland te vliegen. Ik bemachtig nog een krant op de luchthaven maar er is nauwelijks buitenlands nieuws, een typische tabloid dus. Ik schakel over op de Voetbal International.

Tenslotte is er weer het gebruikelijk watch the crowd spelletje bij het instappen. Wie kiest er zonder nadenken voor de priority zonder priority card? 'Die wel, die niet, twijfelgeval, die zeker wel' Psychologie in de mensenmassa, we raken erin bedreven.

Veertig minuten later staan we weer op Eindhoven Airport samen met 120 medepassagiers. 60 plaatsen blijven in de Ryanair kist onbezet, wellicht het vroege tijdstip? Met nog een wedstrijd van PSV 's middags op het programma keren we huiswaarts en gaan vrijwel meteen weer over tot de orde van de dag.

3 dagen zitten erop in de veelzijdige stad London: verpauperd en decadent, rustiek en bruisend, multiculti en authentiek Engels. Maar overigens ook verassend dichtbij en betaalbaar met dank aan de air price fighters.

In Polen “tak!” (=”ja!”)

De laatste update vanuit het Buitenland. Inmiddels ben ik met Tha Real Mean bij Dirk en Ania aangekomen in Polen. Maar eerst de dagen in Bangkok en Berlijn. Eens kijken of ik de writing flow kan vinden tussen de aardappels en paddestoelen (typisch Pools gerecht) door...

Thailand:
In Bangkok ga ik de stad in om wat rond te kijken en eventueel souvenirs te kopen. Het is 36 graden en het lijkt wel een openluchtsauna. Voor het eerst sinds lange tijd ben ik weer alleen en dat is even wennen, maar het weerhoudt me niet van rondlopen, Thaise gerechten proberen, de lightrail gebruiken en de multimedia beurs bezoeken. Ik wil nog een Lotto wielrenshirt kopen voor 25 euro (een koopje inclusief broek) maar men heeft alleen XL, dat is iets te groot voor mij. Dus voorlopig geen flandrien.
Daarna eet ik wat in het hotel en neem een jetlag massage in het hotel. Dat is heerlijk ontspannend en ik val bijna in slaap. Vroeg naar bed dus, de boodschap is duidelijk.

De volgende dag neem ik het vliegtuig naar Berlijn. Ik heb bewust een vlucht midden op de dag genomen om de jetlag minimaal te houden. Ik hoop dat het werkt...
De vlucht is quite horrible: om me heen zitten Thais Duitse stelletjes met kinderen waarvoor (net als voor mij) een vlucht van 10 uur vrij lang is. Ze krijsen nogal, dus ik heb urenlang mijn i-pod op. Dan maar een praatje maken met de mensen om me heen? Met een man - die een broer had kunnen zijn van de Duitse voetbaltrainer grossmaul Christophe Daum - maak een praatje. Maar tegen mijn buurman zeg ik niks. Hij heeft meer aandacht voor 'Berlin diskrete' in de krant, wat zou hij in Thailand gedaan hebben?
En verder is de stewardess nogal chagrijnig en heb ik de films die vertoond worden al gezien, dus lang leve Air Berlin! Maar ik heb 6 tijdschriften bij, 3 in het Engels en 3 in het Duits. Die lees ik dus van A tot Z en ik kom de tijd toch wel door.

Duitsland:
Om 18:00 CET arriveer ik op Berlijn Tegelhof. Ik zie de fernsehturm al tijdens de landing en neem meteen de taxi naar de Hauptbahnhof. Ondertussen lees ik de krant dat Duitsland in de ban is van een bacterie, EHEC. Dus een beperkte kaart?*
Ik ontmoet Juul ('tha real mean) op het station en mag weer Nederlands praten na 68 dagen! Af en toe nog wat Engels erdoor, maar ik zit er weer meteen 'in'. Die avond moet ik het zo lang mogelijk volhouden, dus we bezoeken checkpoint Charlie, restanten van de Muur, bekijken een tentoonstelling over de Brandenburger Tor en gaan wat eten. Geen bratwurst voor mij, wel tomatensoep, ik ben redelijk uitgedroogd na in totaal 23 uur vliegen. Veel drinken dus. Als ik naar bed ga, heb ik een dag van 21 uur erop zitten. Maar het gaat goed, mijn enthousiasme drijft me voort.
De volgende ochtend nemen we de internationale trein naar Krakau. We verlaten het land van Derrick, Siska, Erich Honecker, Schweini en Dennie Christian en gaan naar het land van Tomek Iwan, Zenon Jaskula, vader en zoon Smolarek, Robert Kubica en Ewa Sonnet!

Polen:
Van een grensovergang is niks meer te zien in de trein. Geruisloos rijdt de trein in Polen. Wel moeten we bijbetalen voor onze zitplaats. In Duitsland heb je geen zitplaatsnummer nodig, in Polen wel. Na een lastige discussie snappen we het en betalen de conducteur in 3-delig pak. Dan wordt het gezellig: taktaktak, tyskie (=bier) en vodka: we gaan nu even Pools praten met onze beste vrind!

Na 7 uur inclusief een stop van 1 uur in verband met het wisselen van locomotief, arriveren we in Opole in Opper-Silezie. Voor de tweede wereldoorlog Duits, daarna Pools. De mensen in deze region waren 10 jaar geleden de eerste Poolse seizoensarbeiders door hun dubbele Duits-Poolse paspoort. De huizen zien er Pruizisch uit, en er is een redelijke welvaart. Het is mijn vierde Polenreis en er is veel verwesterd sinds 2004 toen ik hier voor het eerst kwam: restaurants, nieuwe wegen en ook hier betaald parkeren ondertussen.
Dirk haalt ons op en al snel is het weer lachen. Onderwerpen d'n Ponck (Poncke Princen), Mario Basler, het plein in de Kerkenvelden, PSV, de ravers en the river run worden aangesneden. Als vanouds!

We bekijken zijn nieuwe woning en ontmoeten vrouw Ania, schoonzus Paulina en de vertederende Philip. In een oud Pruisisch herenhuis gaan wij twee nachten op de bank slapen taktaktak!

‘s Avonds wordt er nog een Poolse pilsener genuttigd in diverse etablissementen. Rond 00:00 zit ik er redelijk doorheen in verband met het Pools-Thaise tijdsverschil. Maar na een cola gaan we gewoon weer verder in nachtelijk Opole. Morgen kunnen we uitslapen.

Bijna thuis
Morgen kom ik thuis en dan zal nog een keer een samenvatting schrijven en een highlights aan foto's uploaden. Vaak ging dit toch in een hoog tempo en snel in een internet café, dus er staan nog een paar juweeltjes op mijn camera die de buitenwereld nog niet gezien heeft. De panda's, dolfijnen..enz.
Over lezers heb ik in ieder geval niet te klagen gehad, het meest gelezen verhaal gaat over Emei Shan en is 255 keer gelezen. Wie zijn al die mensen eigenlijk?
Maar eerst morgen nog naar huis met Wizz Air, en dan ben ik na 70 dagen bijna thuis!

*. De volgende dag inderdaad beperkte broodjes in de imbiss.

Two nights in Bangkok

Ben ik weer, vanuit Bangkok vandaag:

Op vrijdagavond vindt een ouderwetse mannenavond plaats. Ik doe de was en kijk ondertussen in de relax ruimte 'the hunt for the red October'. Er zitten alleen maar mannen in de relax ruimte en bij iedere torpedo zit iedereen op het puntje van de stoel.

Zaterdagochtend ben ik goed bijgeslapen, is mijn was gedroogd en mag ik met de Smith Sisters in town gaan. Zij hebben al geboekt voor de New Zealand Explorer boat. Ik ga het proberen te regelen. Ik heb geluk, ik kan nog mee op zoek naar dolfijnen, pinguins en...walvissen. Ik heb nog 2 uur de tijd, en koop nog een rugby polo en eet fish n chips in de Irish pub.

Dan vertrekt de boot. Het wordt een memorabele middag want de eerste 3 uur zien we geen walvissen of dolfijnen. De omstandigheden zijn zwaar, de zee is onstuimig en er staat een harde wind. Het eerste slachtoffer ben ik. In een verwoede poging om 'de foto' te maken sta ik op het uiteinde van de boot (titanic positie). Maar ik ben gewaarschuwd dat ik nat kan worden en dat gebeurt ook! En...geen foto!

Gelukkig kan ik mijn net gekochte rugby polo aandoen, en ga ik drogen op het zonterras. Dan wordt het weer nog onstuimiger en beginnen enkele mensen over te geven. Dat slaat natuurlijk over en de bemanning is bezig met emmertjes af en aan te voeren. Er gebeurt vanalles om me heen maar geen dolfijnen.

De schipper legt me uit dat -zodra we dolfijnen zien - dit over is. Mensen denken dan namelijk niet meer na over 'zeeziek zijn'. En ja, hij heeft gelijk!

Na 3 uur varen zien we eerst een walvis en dan dolfijnen die met de boot meezwemmen. Pretty cool!

Dan volgt er nog een verassing: iedereen krijgt een tegoedbon voor nog trip op de boot in verband met de slechte omstandigheden. Levenslang kan ik terecht bij N-Ze Explorer in Auckland of The Bay of Islands om dolfijnen/walvissen te kijken J

‘s Avonds ga ik met enkele voormalige reisgenoten Italiaans eten in Auckland. Iedereen is moe en er zijn geen plannen om nog uit te gaan. Ik heb twee lange vliegreizen in het vooruitschiet, dus op tijd naar huis.

In de relaxruimte word ik nog benaderd door een Spaans echtpaar om op zondagochtend de Champions League finale te bekijken, Barcelona - Manchester United, maar 06:00 opstaan is toch nog wat te vroeg en bij een verlenging kom ik te laat op het vliegveld. Zij mogen als rasechte catalanen verslag uitbrengen bij mij.

Zondagochtend verlaat ik het hotel en ga met de Smith Sisters naar de luchthaven. Zij vliegen door naar Fiji dus in de gate neem ik afscheid. Ik zal ze wel missen deze charmante zussen uit Exeter in Engeland. Zij hebben ongeveer dezelfde reis gedaan als ik: Azie, Australie, Nieuw Zeeland, nu nog een toetje en dan naar huis. We houden contact.

Daarna pak ik het vliegtuig van Auckland naar Bangkok, een reis van 11,5 uur en een tijdsverschil van 5 uur terug in de tijd bij aankomst. Mijn langste vlucht ooit - met Thai Air - maar op zich valt het wel mee. De maaltijden zijn goed en in totaal heb ik achter elkaar 4 films/muziek DVD's bekeken: Gulliver's travel, Rod Stewart in concert, The King's Speech, The Queen, Independence Day en nogmaals Rod Stewart om wakker te blijven.

Nu zit ik in het business centre van het Novotel Hotel op het vliegveld en ga zo dadelijk even de wereldstad in om te shoppen. Ik heb de jetlag goed doorstaan is mijn eerste indruk, en ga morgen met goede moed naar Berlijn om vervolgens met Tha Real Mean door te reizen naar Polen taktaktak!

Ik mis mijn voormalige reisgenoten dus ik vlucht in de virtuele vriendenwereld van facebook. Ik heb ruim 60 berichten/tags/vind ik leuks dus ze zijn mij ook niet vergeten.

Buiten is het 36 graden, ik vraag nog een kop thee en besef dat ik naar een overdekt winkelcentrum moet gaan om wat kleding te kopen. Maar dat kunnen ze bij de receptie vertellen, hoe en wat in Bangkok, dus let's go!

Maori's, "the haka" en kiwis!

Op de achtergrond klinkt de film Grease en zingen Olivia Newton John en John Travolta legendarische ballades, Shanana speelt de klassieker 'rock n roll is here to stay' en ongetwijfeld zal deze film eindigen met Franki Valli's 'Grease'. Maar dat is allemaal bijzaak; ik ben in Auckland in het Pentland backpackers hostel en schrijf weer een update vanuit relaxing ruimte die ook dient als cinema.

Taupo

De dag na de wijnproeverij vertrek ik naar Taupo. Hier hebben we een thema feestavond 'shock your parents'. Ik heb hier echter niet zo'n zin in, maar ga toch mee. Als kleding doe ik gewoon mijn hardloopkleding aan onder het motto 'hardlopers zijn doodlopers'.

Er wordt flink gedronken en het buffet lijkt wel Nederlands met de gebakken aardappels. Daarna staat er in in town nog een afterparty op het programma. Ik ga mee tot het einde 00:00 in een vrijwel leeg en verlaten Taupo (laagseizoen)

Rotaruo

De volgende dag zit ik al vroeg aan het ontbijt tussen zakenmensen die een conferentie hebben aan het mooie Taupo meer. Ik maak een wandeling met Rachel, daarna stappen we de bus in.
In Rotaruo staan er weer wat actieve activiteiten op het programma maar ik ga naar het kiwi park (de vogel, niet de vrucht). We krijgen er uitleg over de bedreigde kiwi, huisvijand de hond en het broeden van eieren. Zeer interessant, hier hou ik van: kennis opdoen over lokale zaken.

Daarna doe ik een nap en 's avonds staat de Maori Haka op het programma. Eerst er show van de originele inwoners van Nieuw Zeeland, daarna mogen de mannen 'de haka' gaan doen. Intimiderend, vermakelijk en actief, zo zou ik het willen omschrijven. Zie ook de foto's! Ik ben blij dat ik getuige mag zijn van deze show aan de andere kant van de wereld.

Na de show lees ik de zakelijke mail want het dagelijkse leven begint weer over 10 dagen en dat is prima! En ik stuur Liisa een smsje...en nog een...en nog een! Lang leve de short message service (SMS) en vodafone!

Ik probeer op tijd te gaan slapen, dat lukt maar half: ik kijk wat TV, het gaat over de aardbeving in Christchurch; de samenwerking tussen de hulpdiensten. Dat heeft meteen mijn volle aandacht. Dan maar even een gossip lezen. Was Katy Perry vorige week in de Waikoko grot? En ik morgen? Het is te interessant. Dan maar Hugh Ambrose 'The Pacific' in soms moeilijk Engels. Dat werkt, welkom in dromenland...

Waitomo

Ik ben goed in vorm op mijn laatste volle dag tijdens de Contiki tour. Het regent ook nog heel de dag dus een prima dag voor een busreis.

's Ochtends stoppen we op de sheep farm. Hier volgt een show die redelijk Nederlands had kunnen zijn: een tentoonstelling van alle schapenrassen (inclusief Texel), de herdershonden training en koeien melken. Daarna weer de bus in, naar Waitomo.

Onderweg nog een stop bij de jade factory. De eerste fabriek heb ik overgeslagen maar nu koop ik toch een 'steentje' onder het mom van 'ik zie wel of ik het ga dragen'

Het is echt hondenweer en het blackboard rafting wordt afgelast. Dan maar de grotten in. Dit valt een beetje tegen: stalagmieten ken ik wel, evenals the fireflies. Eigenlijk is alleen de ondergrondse rivier nieuw.

's Avonds voor de laatste keer met de Contiki people wat drinken in de locale bar. Het wordt een gezellige avond en ik spreek ook wat locals. Een van hen toont een tatoeage: Nieuw Zealand (zie binnenkort de foto's) en ik krijg een shotje, bedankt!

Om 00:00 verlaat ik de bar met roommate Fez en Sabrina. De merlot smaakte goed en ik kijk nog even naar de sterren op het Waitomo resort en dan naar bed.

Auckland

De volgende dag zit om 10:00 de tour erop. Ik neem afscheid van de 22 mensen en ga ik met de Sisters Smith naar het Pentlands Hotel. De georganiseerde tours zitten erop op dag 63 van mijn 'tien weken onbetaald'. Hier in Auckland staat het walvissen kijken op het programma en misschien een rugby game. En dan verlaat ik op zondag de pacific en ga via Thailand in Berlijn 'tha real mean' ontmoeten.
Maar eerst nog even hier vakantie vieren!

How are you? Sweet as bro!

Onverwachte wendingen & natuurlijke rijkdom

Onverwachte wendingen & natuurlijke rijkdom
Ben ik weer! Terwijl reisgenoten aan het raften zijn, zit ik met enkele overblijvers in Taupo met een geweldig uitzicht over het water dat door smeltend gletsjerijs een schitterende kleur heeft. Foto's zijn deze keer van Sarah en Leanne want mijn camera ligt in de bus.

De groep:
Het is niet helemaal mijn groep; er zijn 8 mannen, de overige 16 zijn dames. Tijdens de introductie talk in de bus heb ik al een voorgevoel: alle mannen uitgezonderd ik zijn alleen maar bezig met de dames en een wedstrijd 'wie kan het meeste drinken'. Dat is behalve sneu ook dom: blijf dan in je eigen land ipv urenlang in een vliegtuig zitten!
Daarvoor ben ik niet hier, ik ben hier om Nieuw Zealand te bekijken. Dus ik heb me in eerste instantie een beetje afgezonderd van het algemene groepsgedrag en ben mezelf gebleven. Ik ga echt geen andere versie van mezelf acteren om erbij te horen. Dat lijkt me trouwens ook wel zwaar: 24uur per dag acteren.
Het mezelf blijven had wel effect, jazeker... de mensen (veelal dames) met nog wel common sense (gezond verstand) komen steeds op me af en vragen of ik optionele activiteiten mee wil ondernemen omdat 'ik wel mezelf ben'. Dat is goed om te horen.

Queenstown
Na een tocht door Milford over een besneeuwde bergpas, besloot ik snel wintersokken te kopen. Wintersokken met kiwiprint...ben ik nu de toerist aan het uithangen? Overdag is de temperatuur nog wel aangenaam, maar 's nachts vriest het hier al lichtjes.
In Queenstown had ik al snel besloten dat het bungeejumpen niks voor mij is. Ieder zijn ding; de vierwiel aangedreven tocht door de Kings Canyon en Jetboat leek mij meer wat voor mij. Dit deed ik 's ochtends, 's middags had ik vrij en 's avonds was er een diner op 1000m hoogte.
Daarna ging ik terug naar het hotel om nog even in de spa te relaxen. Maar de spa was gesloten dus ik besloot om nog wat te gaan drinken in de bar. De bar was echter ook al gesloten (laagseizoen in Queenstown) maar de barman Sean wilde nog wel wat met mij gaan drinken. Maar....dan wel in Queenstown! Ik besloot deze onverwachte wending aan te gaan. Ik kon altijd nog een taxi pakken als het me niet aan zou staan.

De supervisor van het hotel heeft ons vervolgens naar het centrum gebracht waar Sean en ik een prima avond hebben beleefd. Sean garandeerde mij dat we 'naar geen enkele toeristische bar' zouden gaan. Maar Queenstown kent bijna geen locals, dus ik kwam steeds in bars en clubs terecht met transit workers. Brazilianen, Australiers, Ieren, Indonesiers...allerlei nationaliteiten sprak ik in Queenstown.
Na 3 uur werd het tijd om te gaan. Sean kende vrijwel overal het barpersoneel waardoor ik continu gratis drankjes kreeg: tequila, wijn, bier, sambuca, vodka, baileys en zelfs rum. Het werd steeds moeilijker om 'nee' te zeggen, dus het was tijd om te gaan. Ik nam een taxi terug naar het hotel in een Bob Ross achtige omgeving.

Franz Josef
Na 2 dagen Queenstown stond een bezoek aan Franz Josef op het programma. Ook hier spa's en andere relax mogelijkheden, rugby kijken met de lokale bevolking en een wandeling over de gletsjer. Wederom zeer de moeite. Ik ben - met mijn zwakke enkels - slechts eenmaal onderuit gegaan op het ijs van de gletsjer. Maar de omgeving was uniek en in Nederland kun je zoiets nergens doen, dus onder begeleiding van gids Graham heb een geweldige 3,5 uur durende wandeling gehad. En na afloop heb ik de officiële glacier walk oorkonde mogen ontvangen. Die hang ik zeker boven de TV!
's Avonds was het winenight in de lokale bar die overigens vol zat met backpackers: Scandinaviers, Australiers, Engelsen, Canadezen en Amerikanen. En ik dan, als enige Nederlander. De mensen waren gezellig, de wijn was goed, dus het werd laat!

Christchurch
Hierna ging de tour terug naar Christchurch. Hier werd afscheid genomen van enkele reisgenoten en kwamen er 6 nieuwe dames en 2 mannen voor in de plaats: op van het Zuid eiland naar het Noord eiland! Deze keer geen naschok, wel de standaard aardbeving instructie.

Wellington
Na een 4-uur durende bootreis stond een dag van activiteiten op het programma in de hoofdstad van New Zealand: Wellington (ik dacht altijd dat dat Auckland was). Ik koos samen met Fez en Rachel voor de Martinborough wijnproeverij. De andere 23 reisgenoten gingen quad rijden.
Het werd opnieuw een mooie dag in het landelijke Martinborough dat door de vele koeien, schapen en rivieren af en toe meer op de Betuwe leek dan New Zealand. Op in totaal 4 wijnproeverijen heb ik wijn geproefd en ook veel geleerd over wijn. Helaas nog geen Martinborough in Nederland maar met de snel krimpende Franse wijnmarkt, zal dat niet lang meer duren, zo verzekerde Nadine van 'Marinborough' mij.

Reizen...
Net iets te weinig besef ik hoe uniek deze reeks van ervaringen is. Ondertussen ben ik al 60 dagen on the road, ontmoet continu nieuwe mensen, eet dagelijks andere gerechten en verplaats me via bus, boot, trein, kabelbaan, vliegtuig of wandelend. Hoeveel mensen heb ik al gesproken? Hoeveel kilometer heb ik afgelegd? Hoeveel geld heb ik uitgeven?* Maar het is zeker verslavend voor nieuwsgierige mensen zoals ik die van afwisseling houden. Bestaat er een medicijn voor? Ik hoop het niet, want het is veel te leuk!
Tijdens de busreizen luister ik overigens wel veel meer naar Nederlandse artiesten als thuis. Is dit een stukje heimwee of nostalgie? Rene Froger, Marco Borsato, en ja zelfs Koos Alberts en Piet Veerman! Als het genoeg is, schakel ik weer over naar de countryrock, brittpop, jazz of top40.

Het vervolg:
Nog 4 dagen en dan ga ik langzaam weer naar Europa. Vrijdagmiddag eindigt de tour en dan ga ik met de Engelse zusters Katie en Laura naar een hostel in Auckland. Op zaterdag proberen we dan naar rugby te gaan of walvissen te bekijken. Zondag vliegen zij naar Fiji en ik naar Bangkok. In Bangkok doe ik een soort jetlag recovery in het luxe airport hotel. Ik ga er veel slapen en proberen weer een update te schrijven.

* Veel meer dan begroot door de ongunstige koers van de Australische dollar

De naschokken in Christchurch

Met Kent loopt ik door het Potts End district op zoek naar ontbijt. In dit uitgaansgebied ligt ons hotel. Het is 06:30 and the party is still going on! IBleke gezichte in de bars, lege flessen op tafel.
Maar Potts End is ook de rosse buurt van Sydney. Dames van lichte zeden klampen onsaan maarwij komen echter voor bacon & eggs, want wij hebben een vroege vlucht naar Christchurch in Nieuw Zeeland.

Kent zat in de Contiki reisgroep, en toevallig hebben we dezelfde vlucht. Hij naar huis, ik voor een nieuwe tour. De vlucht is uitstekend, ik kan muziekvideo's bekijken en naar het nieuwe project van Oasis' Liam Gallagher 'Beady Eve' luisteren. Nog even en dan ben ik 'een Kiwi' in het land van lord of the rings!

Op het vliegveld krijg ik weer een mooie stempel in mijn paspoort, land 35 op mijn lijst. Kent's moeder staat te wachten en ik stel me voor. We maken meteen een tour door Christchurch. Het centrum kunnen we niet in, soldaten bewaken afzettingen. Met name oude gebouwen liggen in puin. De rest (wegen, elektriciteit) is al redelijk hersteld.

Ik heb een motel geregeld samen met Courtney en Janelle uit Canada (deden ook de Aussie Explorer). Ik kan nu wat rusten en voelt ook wel als thuis zijn. Ik heb een eigen keuken, tv zenders als Discovery, History Channel, Travel Channel en CNN. Ik kijk 's avonds TV, ook dit soort avonden heb ik af en toe nodig.

's Nachts word ik wakker, mijn bed gaat op en neer, ik zelf ook. De eigenaresse heeft me al gewaarschuwd: soms zijn er naschokken, vorige week eentje van 5.1. Voordat ik echt besef wat er gebeurt is, is het over en slaap ik weer.

Inmiddels ben ik in Queenstown, maar daarover later meer. Het is tijd om foto's up te loaden.

Ki Ora! Sweet as bro, Will